Artistiek directeur Ulrike Niehoff: ‘Tsjaikovski’s Pathétique had een enorme impact op mij’

Wat houdt je werk in?

‘Als artistiek directeur maak ik deel uit van het directieteam en ben ik verantwoordelijk voor de artistieke strategie van het Concertgebouworkest. Dat wil zeggen: ik plan onder meer de concerten van het orkest, nodig dirigenten en solisten uit, stel programma’s voor en bespreek die met hen, geef nieuwe compositieopdrachten, en ik initieer nieuwe samenwerkingen en artistieke projecten met een bijzondere focus op talentontwikkeling, diversiteit en inclusie.’

Waar luister je graag naar?

‘De laatste tijd luister ik veel naar muziek van Sofia Goebaidoelina en Anton Bruckner, twee componisten die heel verschillend zijn, maar een diep en krachtig gevoel van spiritualiteit gemeen hebben. Het maakt niet uit of je zelf spiritueel of gelovig bent, je wordt de werelden ingetrokken die ze creëren en je verliest jezelf – in de beste zin van het woord.’

Wat was je meest memorabele concert?

‘Ik moet er twee noemen. Het eerste was toen ik student was en voor de eerste keer eerste viool speelde in Tsjaikovski’s Zesde symfonie, ‘Pathétique’. Die ervaring had een enorme emotionele impact op mij, en het werk heeft me sindsdien altijd begeleid in mijn leven. Het was een voorrecht om het Concertgebouworkest de symfonie recent te horen spelen met Klaus Mäkelä en Fabio Luisi voor totaal gegrepen luisteraars in Amsterdam, Parijs, Hamburg en Reykjavík. Het tweede was een concert van Arcade Fire in Alexandra Palace, Londen, in 2007. Niet alleen was dat een van de beste pop/rockconcerten die ik ooit zag, het was ook de eerste date met mijn partner.’

Naar welk concert in september kijk je uit?

‘Behalve natuurlijk naar Opening Night in het Westerpark kijk ik ook uit naar Mahlers Negende symfonie en Rick van Veldhuizens mais le corps taché d’ombres onder leiding van Daniel Harding op 22 en 23 september. Ricks prachtige werk brachten we tijdens lockdown in première tijdens een gestreamd concert zonder publiek in de zaal. Het is fantastisch dat we het zo snel alweer kunnen spelen, nu voor een echt publiek. En de Negende is misschien wel de diepzinnigste van Mahlers symfonieën. Die muziek lijkt van een heel andere wereld te komen. Niemand zou eigenlijk de kans moeten missen het uitgevoerd te horen door het Concertgebouworkest – hét Mahler-orkest.’

Welke muziek zou iedereen moeten horen?

‘Alle muziek die je optilt naar een hoger emotioneel plan. Voor mij kan dat van alles zijn, van Mozarts late pianoconcerten tot de late Beatles!’