De ouderen van tegenwoordig

Je zou toch hopen dat we inmiddels in een tijd leven waarin het niet meer nodig is om stukjes te schrijven over mobiele telefoons in theater- en concertzalen. Begin ik er nu als zoveelste ook weer over? Ja, helaas. De praktijk leert dat het nodig is.

Het afgelopen jaar heb ik, ongepland en ongewild, empirisch onderzoek gedaan naar telefoonoverlast tijdens culturele evenementen. Hier de voorlopige conclusies.

De hinder veroorzakende persoon heeft nooit een subtiele ringtone. Integendeel, hij of zij koos Smoke on the Water van Led Zeppelin. Of een van de meest heftige momenten uit Orffs Carmina burana. Desondanks hoort iedereen in de zaal de jaszak of handtas al brullen vóór de eigenaar. De eerste omkijkers worden vriendelijk toegeknikt. Pas als het aanstoten begint, komt de telefoonbezitter in actie. Help! Hoe moet het geluid uit? Ah, gelukkig, het stopt vanzelf, dan zal het nu wel in orde zijn.

Twintig seconden verstrijken. Dan arriveert een sms, om de gebruiker te wijzen op de gemiste oproep. PIEP PIEP. Boven­dien waagt dezelfde persoon, wijs geworden na vele belpogingen, het er nog een keer op. Daar klinkt Ravels Bo­lero al weer! Wat een lang stuk, eigenlijk. Je kunt instellen dat je telefoon heel snel naar voice­mail gaat. Daar heeft deze persoon niet voor gekozen.

Enkele minuten later. De concentratie in de zaal is terug, maar helaas! Daar hebben we de Sabeldans van Chatsjatoerjan. Ook het publiek is nu niet meer stil. Er wordt hardop geklaagd. De telefooneigenaar kijkt ontredderd om zich heen, staat op, neemt op, en loopt luid fluisterend de zaal uit.

Vroeger konden we al het voorgaande nog wijten aan de jeugd. Dat had iets comfortabels. Maar zoals eveneens proef­ondervindelijk is aangetoond, bellen jongeren niet meer. U ziet het al aan mijn muziekvoorbeelden. We hebben te maken met een heel nieuw probleem: de ouderen van tegenwoordig. Ik hoop dat iemand anders het onderzoek verder oppakt, want ik ben er zelf wel klaar mee.