Muziek in de volkstuin

Bij mij op het volkstuinpark houden de mensen niet alleen van tuinieren, maar ook van muziek. Tot zover het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat zowel het groen als de muziek de liefhebbers niet altijd verbindt.

Kort samengevat heb je de mensen die het liefst met het mes tussen de tegels tuinieren en degenen die de boel graag zo natuurlijk mogelijk hun gang laten gaan. Allebei deze partijen betichten de ander van weinig liefde voor hun omgeving.

Muzikaal gezien heb je de mensen die een pavlovreactie ondergaan bij alles wat zweemt naar Nederlandstalige schlager – Wolter Kroes klinkt en DUS is het gezellig – en degenen die hier voor hun rust komen, JA?!

Een statistisch verantwoorde link tussen muziek- en tuinvoorkeur is er niet. Al hebben de wildtuinders een licht voordeel: met hun dikke lagen dooreengegroeide braam, conifeer en bamboe werpen ze zelf de barrière op die geluidsoverlast voorkomt.

Nu is mij de grote eer toegevallen de tuinparkreglementen te mogen herschrijven. Inmiddels weet ik dat er überhaupt geen radio aan mag buiten je huisje – laat staan de karaokesets, draadloze speakers en versterkte accordeons die in de 21ste eeuw nog wel eens worden gesignaleerd. Die ga ik erin schrijven, inderdaad. Met twee strepen eronder.

Om dat allemaal goed te maken werk ik aan een nieuwe speellijst voor ons clubhuis. Ik heb nu ruim 150 nummers verzameld over harken, zonnebloemen, struikgewas, schorseneren, gras en vlinders. In wel tien talen. Ook van Nick & Simon. Jazz, techno, Russische volksliederen, salsa, hardrock: álle genres blijken te musiceren over het groen.

Eén probleem resteert. Durf ik Falla’s ode aan de tuinen rond het Alhambra erin te stoppen? Purcells en Mahlers schetsen van de natuur, Vivaldi’s Distelvink-concert, Smetana’s Dahliapolka wellicht? Of zet ik daarmee elke mogelijkheid tot verbinding op het spel?