Wat is een althobo?

Hoe klinkt een althobo of Engelse hoorn?

De althobo is familie van de hobo, een blaasinstrument waarin klank ontstaat door lucht langs een dubbel riet te persen. Het instrument heeft een langere buis dan de normale hobo, en klink daardoor lager: de trillende lucht moet een langere weg afleggen. De typische 'donkere' klankkleur heeft een ingetogen, melancholiek karakter.

Qua speeltechniek onderscheidt een althobo zich niet van een hobo, al is de afstand tussen de kleppen iets groter; in een orkest worden althobo-partijen door een hoboïst gespeeld.

Waarom wordt de althobo ook Engelse hoorn genoemd? 

De vroege, achttiende-eeuwse althobo's hadden een bocht halverwege de buis, in het Frans corps anglé genoemd ('gebogen lichaam'). Daaruit ontstond de misleidende, maar nog steeds gebruikte Franse naam cor anglais ('Engelse hoorn'). 

Vanaf ca. 1750 kreeg de althobo een plaats in orkestmuziek, o.a. bij Haydn en Gluck. Een eeuw later schreven romantische componisten soms althobosolo´s om een sfeer van weemoed op te roepen, zoals Dvorák in zijn Negende Symfonie ('Uit de Nieuwe Wereld') of Sibelius in De zwaan van Tuonela.

Sibelius' De zwaan van Tuonela door de New York Philharmonic onder leiding van Leonard Bernstein.

De klank van het instrument is omfloerst en draagt niet ver, wat de inzetbaarheid ervan enigszins beperkt. Solostukken en concerten voor althobo ontstonden pas vanaf de vroege twintigste eeuw, al schreef Beethoven al in 1795 een Trio voor twee hobo's en althobo.

Arthur Honegger, Concerto da camera voor althobo, fluit en kamerorkest (andante)