Applaus
door Anna de Vey Mestdagh 01 dec. 2019 01 december 2019
Tweede violiste in het Concertgebouworkest Anna de Vey Mestdagh laat in haar maandelijkse column voor Preludium weten wat haar zoal bezighoudt. Deze maand: Japans en Nederlands publiek.
In november was het Concertgebouworkest in Japan voor een vijftal concerten. Een bezoek aan dit land is voor mij altijd een onverdeeld genoegen: het eten is verfijnd en licht, de producten tot in de puntjes gestyled en de mensen gedragen zich – in het openbaar tenminste – uiterst gedisciplineerd.
Op het Shibuya-kruispunt in een van de drukste buurten van Tokio zag ik in dat kader een bijzonder fenomeen. Uit alle richtingen begonnen honderden mensen tegelijk over te steken. Het even tevoren nog verlaten kruispunt veranderde binnen een paar seconden in een grote kluwen mensen, die zonder hun pas te vertragen of tegen iemand op te botsen veilig de overkant bereikten en een minuut later was het kruispunt weer volkomen vrij. Een wonder van functionaliteit.
In november was het Concertgebouworkest in Japan voor een vijftal concerten. Een bezoek aan dit land is voor mij altijd een onverdeeld genoegen: het eten is verfijnd en licht, de producten tot in de puntjes gestyled en de mensen gedragen zich – in het openbaar tenminste – uiterst gedisciplineerd.
Op het Shibuya-kruispunt in een van de drukste buurten van Tokio zag ik in dat kader een bijzonder fenomeen. Uit alle richtingen begonnen honderden mensen tegelijk over te steken. Het even tevoren nog verlaten kruispunt veranderde binnen een paar seconden in een grote kluwen mensen, die zonder hun pas te vertragen of tegen iemand op te botsen veilig de overkant bereikten en een minuut later was het kruispunt weer volkomen vrij. Een wonder van functionaliteit.
Ook het Japanse concertpubliek gedraagt zich voorbeeldig. Met de partituur op schoot zit men muisstil en met volle aandacht te luisteren, niemand die hoest of tussen de delen door klapt, niemand die tijdens het applaus alvast naar de deur rent om als eerste bij de jassen of in de parkeergarage te zijn. Daar kunnen wij hier in Nederland nog een puntje aan zuigen!
Maar wat bij ons dan weer zo aardig is: de emotie die het luisteren naar muziek – als het goed is – met zich meebrengt is af en toe direct in de zaal waar te nemen. Zo zag ik een tijdje geleden tijdens een heftig deel van Beethoven een ruzie tussen twee mensen achter in de zaal uitmonden in een mime-achtig handgemeen en na afloop van de warmbloedige Vierde symfonie van Brahms zat een verliefd koppel op de voorste rij innig verstrengeld te zoenen, zodat het even leek alsof het klaterende applaus niet alleen de zojuist gespeelde muziek maar ook het levensgeluk in het algemeen betrof.
Ook het Japanse concertpubliek gedraagt zich voorbeeldig. Met de partituur op schoot zit men muisstil en met volle aandacht te luisteren, niemand die hoest of tussen de delen door klapt, niemand die tijdens het applaus alvast naar de deur rent om als eerste bij de jassen of in de parkeergarage te zijn. Daar kunnen wij hier in Nederland nog een puntje aan zuigen!
Maar wat bij ons dan weer zo aardig is: de emotie die het luisteren naar muziek – als het goed is – met zich meebrengt is af en toe direct in de zaal waar te nemen. Zo zag ik een tijdje geleden tijdens een heftig deel van Beethoven een ruzie tussen twee mensen achter in de zaal uitmonden in een mime-achtig handgemeen en na afloop van de warmbloedige Vierde symfonie van Brahms zat een verliefd koppel op de voorste rij innig verstrengeld te zoenen, zodat het even leek alsof het klaterende applaus niet alleen de zojuist gespeelde muziek maar ook het levensgeluk in het algemeen betrof.