Wat is een consonant?
consonant
Een consonant is een samenklank van twee of meer tonen die in de westerse muziektraditie als welluidend wordt ervaren
Wat is een consonant?
De intervallen die wij als consonant ervaren zijn terts, kwart, kwint, sext en octaaf. Een typische dissonant daarentegen is de kleine secunde: twee naast elkaar liggende tonen met een scherpe samenklank.
De westerse klassieke muziek is fundamenteel consonant, al is het effect ervan sterk afhankelijk van dissonanten die de spanning tijdelijk verhogen. In de twintigste eeuw werd consonantie steeds nadrukelijker geweerd. Stromingen als serialisme en musique concrète wilden een nieuwe luisterervaring bieden zonder 'ouderwetse' samenklanken. Als reactie daarop ontstonden zeer consonante muziekstijlen als minimal music en 'nieuwe spiritualiteit'.
Waar komt ons besef van consonant en dissonant vandaan?
Het verschil tussen consonant en dissonant wortelt in het toonsysteem van de oude Grieken. Daarin bepaalde een 'staalkaart' van verschillende intervallen welke toonsafstanden geschikt waren voor melodie en welke niet.
Het onderscheid tussen zulke 'volmaakte' en 'onvolmaakte' intervallen werd in de Middeleeuwen verder genuanceerd. Akoestische wetmatigheden speelden daarbij evenzeer een rol als de gevoelsmatige beleving van samenklanken.
Wat is een consonant?
De intervallen die wij als consonant ervaren zijn terts, kwart, kwint, sext en octaaf. Een typische dissonant daarentegen is de kleine secunde: twee naast elkaar liggende tonen met een scherpe samenklank.
De westerse klassieke muziek is fundamenteel consonant, al is het effect ervan sterk afhankelijk van dissonanten die de spanning tijdelijk verhogen. In de twintigste eeuw werd consonantie steeds nadrukelijker geweerd. Stromingen als serialisme en musique concrète wilden een nieuwe luisterervaring bieden zonder 'ouderwetse' samenklanken. Als reactie daarop ontstonden zeer consonante muziekstijlen als minimal music en 'nieuwe spiritualiteit'.
Waar komt ons besef van consonant en dissonant vandaan?
Het verschil tussen consonant en dissonant wortelt in het toonsysteem van de oude Grieken. Daarin bepaalde een 'staalkaart' van verschillende intervallen welke toonsafstanden geschikt waren voor melodie en welke niet.
Het onderscheid tussen zulke 'volmaakte' en 'onvolmaakte' intervallen werd in de Middeleeuwen verder genuanceerd. Akoestische wetmatigheden speelden daarbij evenzeer een rol als de gevoelsmatige beleving van samenklanken.