Dat wat raakt
door Anna de Vey Mestdagh 10 aug. 2021 10 augustus 2021
Tweede violiste in het Concertgebouworkest Anna de Vey Mestdagh laat in haar maandelijkse column voor Preludium weten wat haar zoal bezighoudt. Deze maand: wie worden onze nieuwe helden?
Wat je leest op weg naar een geliefde kan zóveel zeggen over je verwachtingen, je hoop, je gevoelens. Als jonge twintiger nam ik geregeld de trein naar Parijs, alwaar mijn even jeugdige Franse minnaar een piepklein appartementje in Montmartre bewoonde. Tijdens de reis lukte het me precies om, met het Franse woordenboek ernaast, één hele Kuifje te ontcijferen. De avontuurlijke verhaallijn paste iedere keer wonderwel bij het naïeve idee om met mijn eigen onstuimige Tintin de wereld te gaan verbeteren, zo niet te redden.
De vergelijking met onze muzikale voorkeuren werpt zich onmiddellijk op. Aan welke muziek heb je behoefte, welke muziek raakt je ten diepste? Het blijft me verbazen dat iemand op een bepaald moment in zijn leven het al te mathematische breiwerk van Bach niet kan uitstaan en een paar jaar later totaal meegesleept wordt door de diepte en de schoonheid ervan. Hoe bijzonder is het als heel plotseling een compositie je diep raakt! Vaak heeft dat ook de maken met de omstandigheden waarin je iets hoort. Of je op een stille zondagmorgen in je eentje met een kop koffie in de hand naar de radio luistert bijvoorbeeld, of juist samen met duizenden gelijkstemde zielen in een monumentale concertzaal zit.
Het Concertgebouworkest brengt het komende seizoen een uitgebreid en hier en daar zeer verrassend repertoire. Naast de gouwe ouwen zoals Bruckner, Debussy en Beethoven spelen we veel wereldpremières, van onder anderen Joey Roukens, Tan Dun en Elena Firsova. Gaan zij een vlammetje in ons ontsteken, worden zij straks onze nieuwe helden? De toekomst zal het leren. Verder veel heftigheid van Richard Strauss maar opvallend genoeg bijzonder weinig Mahler. Het duiden van deze laatste omissie, daar brand ik me maar niet aan…
De behoefte om Kuifje te lezen heb ik overigens al jaren niet meer. Tegenwoordig ben ik heel gelukkig met mijn Spaanstalige man. Volledig in de ban van Cervantes’ wervelende Don Quichot, door Strauss zo prachtig in klank omgezet, vraag ik me af of dat misschien iets zegt over het karakter van mijn echtgenoot.
Wat je leest op weg naar een geliefde kan zóveel zeggen over je verwachtingen, je hoop, je gevoelens. Als jonge twintiger nam ik geregeld de trein naar Parijs, alwaar mijn even jeugdige Franse minnaar een piepklein appartementje in Montmartre bewoonde. Tijdens de reis lukte het me precies om, met het Franse woordenboek ernaast, één hele Kuifje te ontcijferen. De avontuurlijke verhaallijn paste iedere keer wonderwel bij het naïeve idee om met mijn eigen onstuimige Tintin de wereld te gaan verbeteren, zo niet te redden.
De vergelijking met onze muzikale voorkeuren werpt zich onmiddellijk op. Aan welke muziek heb je behoefte, welke muziek raakt je ten diepste? Het blijft me verbazen dat iemand op een bepaald moment in zijn leven het al te mathematische breiwerk van Bach niet kan uitstaan en een paar jaar later totaal meegesleept wordt door de diepte en de schoonheid ervan. Hoe bijzonder is het als heel plotseling een compositie je diep raakt! Vaak heeft dat ook de maken met de omstandigheden waarin je iets hoort. Of je op een stille zondagmorgen in je eentje met een kop koffie in de hand naar de radio luistert bijvoorbeeld, of juist samen met duizenden gelijkstemde zielen in een monumentale concertzaal zit.
Het Concertgebouworkest brengt het komende seizoen een uitgebreid en hier en daar zeer verrassend repertoire. Naast de gouwe ouwen zoals Bruckner, Debussy en Beethoven spelen we veel wereldpremières, van onder anderen Joey Roukens, Tan Dun en Elena Firsova. Gaan zij een vlammetje in ons ontsteken, worden zij straks onze nieuwe helden? De toekomst zal het leren. Verder veel heftigheid van Richard Strauss maar opvallend genoeg bijzonder weinig Mahler. Het duiden van deze laatste omissie, daar brand ik me maar niet aan…
De behoefte om Kuifje te lezen heb ik overigens al jaren niet meer. Tegenwoordig ben ik heel gelukkig met mijn Spaanstalige man. Volledig in de ban van Cervantes’ wervelende Don Quichot, door Strauss zo prachtig in klank omgezet, vraag ik me af of dat misschien iets zegt over het karakter van mijn echtgenoot.
De invoelende kracht van muziek
Wat is de meest ideale orkestopstelling?
Wat als je als orkestmusicus te laat bent?
Met een nieuwe partituur spelen
Hoe zorg je ervoor dat het geen kakofonie wordt?
Hierom is het orkest zo gek op Klaus Mäkelä
Bijgeluiden in de concertzaal
Ook orkestleden hebben wel eens frustraties
Hoe luid spelen we eigenlijk?
Huiswerk
Traditie