De comeback van de coverband

 Mijn nieuwe buurvrouw vertelde opgetogen dat ze vrijdag naar een concert gaat van een tributeband, die het werk van Phil Collins speelt. Ze verheugt zich enorm, want is al sinds haar kindertijd gek op de zanger, die zelf trouwens ook optreedt komend weekend. Niet op de Utrechtse Heuvelrug, maar in Amerika. Collins hint, zoals best veel popsterren van zijn generatie, om de zoveel jaar op een pensioen, om vervolgens toch weer te gaan spelen.
Ik had er meteen een mening over, die ik inslikte toen ik me herinnerde dat ik zelf onlangs bij Roberto Jacketti & The Scooters stond, in Waalwijk. Dat ik in het nabijgelegen Tilburg (blijkbaar houdt Brabant van retro) naar een Californische band ging die in 1985 (!) op een lokale middelbare school ontstond. Dat sowieso de helft van mijn concertbezoeken artiesten betreft die hun hoogtijdagen nogal lang geleden beleefden.

Er is een hausse aan ‘herintreders’, schreef Trouw onlangs. Van Kane en No Doubt tot Vanessa, ze treden weer op. Sommige van die acts herrijzen voor de derde of vierde keer uit de mottenballen. De tickets gaan naar de fans van destijds, soms met hun kinderen en zelfs kleinkinderen.

Bij de Scooters voelde ik me verrassend jong. Bijna iedereen was minstens vijf jaar ouder dan ik! ‘Dat was vroeger ook al zo,’ zei mijn vriendin, met wie ik als tienjarige ook al bij dit bandje stond. Alleen: toen stonden we nog. Te dansen. Nu zaten we, en waren twee van de vijf originele bandleden vervangen. Voor de sfeer maakte het niks uit, die was puik.
Die Amerikaanse band combineerde zijn eigen metalnummers met werken van onder meer Carl Orff en Olivia Newton-John. Het klonk fantastisch.

Weg met die mening dus. En bij nader inzien, misschien is die trend waar Trouw over schreef zelf ook wel een ouwetje. De klassieke muziek heeft de hang naar vroeger al lang geleden uitstekend opgelost. Eigenlijk is elk orkest een coverband.