Sopraan Julia Kleiter: ‘Voor een recital ben ik altijd doodnerveus’

‘Wanneer ik thuis ben, sta ik doordeweeks om zes uur op met de kinderen. Ze zijn inmiddels groot genoeg om zichzelf te redden, maar omdat ik zoveel weg ben, wil ik er voor ze zijn. Nadat ze zijn vertrokken, loop ik een eind met de hond, waarna ik rond half elf start met mijn zangoefeningen. Ik studeer graag in de ochtend; dan heb ik de middag vrij voor mezelf, de kinderen en mijn sessies in de gym. Sinds ik drie keer per week aan krachttraining doe, heb ik geen rugklachten meer.

Mijn man, tenor Eric Laporte, is net als ik vaak van huis. Gelukkig wonen we dicht bij mijn ouders, die onze kinderen opvangen sinds ze klein zijn. Mijn dochter is elf jaar en wanneer ze kan, gaat ze mee op reis. Ze vindt niets leuker dan in de coulissen te staan en de reuring backstage te aanschouwen. Ze zou het liefst vandaag nog van school gaan en met mij de wereld over reizen. Tegenwoordig tour ik wat minder vaak. Ik zing meer concerten en recitals en minder opera’s, waardoor ik vaker thuis ben bij mijn gezin. Voor een recital ben ik altijd nerveus. Ik ben bang dat ik mijn teksten vergeet of dat mijn stem niet optimaal is. Zodra ik begin te zingen, is dit over; dan denk ik alleen aan de muziek.

In pianist Michael Gees heb ik een goede partner. We kennen elkaar al heel wat jaren, hij is de vaste begeleider van mijn oom, zanger Christoph Prégardien. Met Michael samen deed ik mijn eerste grote recital in de Musikverein in Wenen. Hij kan als geen ander improviseren en zal tijdens ons recital ook de li­ederen van Schubert en Wolf aan elkaar verbinden met zijn spel. Een inspirerend musicus om mee te werken.

Na afloop van een recital hoop ik altijd dat mijn liederen iets hebben betekend. Dat ik de muziek emotioneel heb weten te vertalen naar onderwerpen uit het echte leven, zoals liefde, angst of de dood. Dat is het bijzondere van het Lied: de t­hema’s zijn tijdloos en relevant.’