Elisabeth Jacquet de La Guerre

Waar groeide Élisabeth Jacquet de La Guerre op?

De Franse componiste Élisabeth-Claude Jacquet de La Guerre werd geboren in een familie van klavecimbelbouwers en musici. Ze bleek al op jonge leeftijd heel muzikaal: naar verluid las ze moeiteloos muziek van blad, en improviseerde ze in iedere gegeven toonsoort.

Het wonderkind bleef niet onopgemerkt: de Franse koning Lodewijk XIV nam haar in bescherming. Daar kwam ze onder de hoede van markiezin Madame de Montespan en gouvernante Madame de Maintenon – later geroemd om haar inspanningen voor onderwijs aan meisjes.

Élisabeth Jacquet de La Guerre had al jong een carrière als klaveciniste, en kon zich door de steun van Lodewijk XIV ontplooien als componist.

Hoe klonk de muziek van Élisabeth Jacquet de La Guerre?

Élisabeth Jacquet de La Guerre componeerde muziek in bijna ieder genre uit haar tijd. Ook publiceerde ze veel muziek. Daarmee werd ze een van de weinige vrouwelijke barokcomponisten die onder hun eigen naam opereerden.

Haar opera Céphale et Procris is het eerste door een vrouw geschreven werk dat werd uitgevoerd in de Parijse opera. Het stuk is opgezet als tragédie lyrique: een vorm die werd grootgemaakt door collega-componist Jean Baptiste Lully – tot zijn dood in 1687 hofcomponist voor Lodewijk XIV.

Naast de door Lully gevestigde Franse hofmuziek liet Élisabeth Jacquet de La Guerre zich inspireren door de nieuwe Italiaanse stijl die ze met haar eigen composities in Frankrijk introduceerde. Ze was pionier in het schrijven van Franse cantates – in 1708 en 1711 verschenen er twee boeken met Bijbelse cantates met duidelijke Italiaanse invloeden. Later publiceerde ze cantates gebaseerd op mythologie.

Op het klavecimbel was ze virtuoos; voor dat instrument publiceerde ze al in 1687 een bundel muziek: Pièces de clavessin. De muziek is gestructureerd als een suite (een opeenvolging van dansen), maar dat woord heeft ze er zelf nooit voor gebruikt. De dansen worden voorafgegaan door een prelude zonder maatsoort en met ruimte voor improvisatie. Die preludes zeggen veel over voor haar eigen manier van spelen en improviseren.

In de rond 1700 populair geworden vioolsonate kon Élisabeth Jacquet de La Guerre nog meer creativiteit en Italiaanse invloeden kwijt. Dat resulteerde in 1707 in de bundel Sonates pour le viollon et pour le clavecin.

Een aantal van haar werken zijn verloren gegaan. Zo schreef ze een ballet opgedragen aan de overwinning van de Slag bij Leuze (1691) en een Te Deum (1721) om te vieren dat Lodewijk XIV was hersteld van de pokken – eeuwenlang een levensbedreigend virus.

Hoe zag het privéleven van Élisabeth Jacquet de La Guerre eruit?

Élisabeth Jacquet de La Guerre trouwde in 1684 met de Parijse organist Marin de la Guerre. Het stel had één zoon, hij werd slechts tien jaar oud.

Élisabeth Jacquet de La Guerre bleef recitals geven tot haar pensioen in 1717. Ze stierf in 1729 en werd tot ver in de achttiende eeuw herinnerd als een invloedrijk musicus.