Marjorie Barnes: Ella Fitzgerald is de basis van jazz

Op 14 april 1952 betrad Ella Fitzgerald voor het eerst het podium van de Grote Zaal, op 2 april 1965 voor het laatst. In de naoorlogse jaren bouwde de Amerikaanse jazz-zangeres al snel ook overzees een grote reputatie op als vertolkster van het ‘Great American Songbook’, het liedrepertoire van Amerikaanse componisten als Cole Porter, Duke Ellington, Irving Berlin, de gebroeders Gershwin en het duo Rodgers & Hart. Haar allerlaatste concert gaf Ella Fitzgerald in 1991 in Carnegie Hall in New York.

De in Nederland woonachtige New Yorkse zangeres Marjorie Barnes zingt deze maand in de Kleine Zaal een aantal van Fitzgeralds grootste successen. Tijdens het honderdste geboortejaar van Ella Fitzgerald, 2017, toerde ze al met een tribute show door Oost-Europa en Rusland. Nu brengt ze samen met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw de klassieke vocale jazz waar ze zo van houdt tot leven.

‘Het gedegen jazzgeluid van de jaren vijftig is voor mij heel belangrijk. […] Het vormt de basis van hoe wij jazz nu kennen,’ zei de zangeres recentelijk in een interview. Marjorie Barnes brak door met The Fifth Dimension – bekend van de wereldhit Aquarius uit 1969 –, stond in 1975 in Het Concertgebouw in het voorprogramma van Frank Sinatra, kwam in 1980 terug naar Nederland in de musical Bubbling Brown Sugar, vestigde zich hier en maakte naam als zangdocente aan de conservatoria van Hilversum en later Den Haag.

Met het JOC belicht ze nu het brede spectrum van Ella Fitzgeralds kunst, van het lichte Sophisticated Lady naar het meer melancholieke Someone to Watch over Me. 

Lady Ella

Al tijdens haar leven kreeg Ella Fitzgerald de welhaast mythische status van ‘First Lady of Song’. Niet zo verwonderlijk: haar stem had een bereik van drie octaven, en tijdens haar ruim vijftig jaar omspannende carrière deelde de legendarische zangeres het podium met alle groten der aarde, van Duke Ellington, Count Basie en Nat King Cole tot en met Frank Sinatra en Louis Armstrong.

Scat Singing

Scatten is speels improviseren op onzinlettergrepen. Het zou Ella Fitzgeralds handelsmerk worden. In de periode dat de bigbandswing plaats maakte voor de bebop (een genre-aanduiding die zelf een scatfragment is!) zong ze bij trompettist Dizzy Gillespie: ‘I just tried to do with my voice what I heard the horns in the band doing.’ Ze had er plezier in om de improvisaties van de blazers van de band met haar stem te overtreffen. Met een scatversie van het kinderliedje A-Tisket, A-Tasket scoort Ella Fitzgerald in 1938 haar eerste grote hit.

Jazz at the Concertgebouw

Bij Ella Fitzgeralds honderdste verjaardag presenteerde het Nederlands Jazz Archief in de cd-reeks Jazz at the Concertgebouw de editie Ella Fitzgerald: ’s Wonderful. Daarop staan de opnames van haar Amsterdamse nachtconcerten van 5 mei 1957 en 27 februari 1960. Op een gegeven moment hoor je Ella Fitzgerald zingen ‘It’s three o’clock in the morning, we better go now!’ En nog een paar coupletten later: ‘As Joe Williams said, we sang the blues for you people, we’re finished, we’re through.’

Dutch Jazz Heritage

Onder de noemer Dutch Jazz Heritage verzorgde het Jazz Orchestra of the Concertgebouw al verschillende swingende tributes aan de Amerikaanse jazzgiganten van weleer. Jazzjournalist Bert Vuijsje vertelt daarbij anekdotes uit zijn eigen herinneringen en er worden tussen de nummers door originele filmbeelden vertoond. Na onder anderen Chet Baker, Thelonious Monk, Gerry Mulligan en Ella Fitzgerald wordt op 9 april Count Basie geëerd.

vr 24 januari  | Kleine Zaal, 20.15 uur
Jazz Orchestra of the Concertgebouw, Marjorie Barnes

Bekijk dit concertprogramma op de website van Het Concertgebouw

Dit concert komt tot stand in samenwerking met het Nederlands Jazz Archief.