Fusie

Het meest indrukwekkende klassieke concert dat mijn verkering ooit meemaakte, zag hij op tv. Het was Le sacre du printemps van Stravinsky, in 1982 live uitgezonden vanuit het Holland Festival.
Er was wél een avondje uit van gemaakt. Er waren mensen uitgenodigd. Er waren stoelen neergezet in een soort van rijtjes, er was veel drank en eten en het een en ander te roken.
De zwart-wit tv had geen geluid meer, alleen vaag, zeer contrastrijk beeld. Gelukkig was het concert ook live op de radio. Met wascokrijtjes werd het scherm verlevendigd.
Het werd een dolle, onvergetelijke avond waar ik uiteraard niet bij was, want ik was destijds zeven.

Ruim veertig jaar later – afgelopen maart – was ik in de gelegenheid om mijn verkering mee te nemen naar Het Concert­gebouw. Daar speelde het Concert­gebouworkest onder leiding van Gustavo Gimeno Le sacre du printemps. Het was geweldig. Mijn verkering had het grootste deel van de tijd zijn ogen dicht, zodat hij beter kon luisteren en het meer leek op die benevelde ervaring van toen. Als appel en peer staan de beide concerten nu samen op 1 in de reeks meest indrukwekkende klassieke concerten.

‘Hoe zou het zijn met de balletdansers erbij,’ vroeg hij zich nog af. Die wáren erbij, zei ik. In 1982. De legendarische choreograaf Pina Bausch! Hmmm. Ik greep naar Google. Wat blijkt? Die hele juniweek was Stravinsky ’s avonds op tv en radio. Met allerlei werken. Maar nooit tegelijk. Het beste wat ik ervan kan maken is dat de benevelde groep via Hilversum 4 de Sacre hoorde, en beelden zag van de ­Psalmensymfonie. Maar het kan ook ­Mozart zijn geweest. Onvergetelijk.

Komende juni opent de Sacre het Holland Festival. Met filmbeelden die volgens een recensent experimenteel en vaag zijn. Wij gaan erheen.