Wie is Hector Berlioz?
Hector Berlioz
componist
Hector Berlioz is een Franse componist uit de Romantiek. Hij is vooral bekend om zijn programmatische muziek, met Symphonie fantastique als hoogtepunt.
Jonge jaren
Louis-Hector Berlioz wordt op 11 december 1803 geboren in La Côte Saint-André. Na een kort verblijf op een seminarie wordt Berlioz thuis door zijn vader onderwezen, die hem de liefde voor de klassieke Latijnse en Franse auteurs bijbrengt.
Hij leert fluit en gitaar spelen en schrijft zijn eerste composities, liederen voor zangstem en gitaar, als hij ongeveer vijftien jaar oud is. In tegenstelling tot de meeste componisten zal hij nooit piano leren spelen.
Berlioz vertrekt in 1821 naar Parijs om medicijnen te studeren, maar muziek wordt al snel zijn voornaamste interesse.
Vanaf 1826 studeert Berlioz aan het conservatorium, na eerder privé-lessen te hebben genoten bij Jean-François Lesueur. Hij sluit zijn studie in 1830 af met het behalen van de Prix de Rome en baart in datzelfde jaar opzien met de première van de Symphonie fantastique.
Dwaze liefde
Met Symphonie fantastique vertelt Berlioz het verhaal van een onbeantwoorde liefde. Dit thema haalde hij direct uit zijn eigen leven: hij was bij een uitvoering van Shakespeare’s Hamlet op slag verliefd geworden op de Ierse actrice Harriet Smithson, die de rol van Ophelia op zich nam.
Hij stuurde haar dwaze liefdesbrieven, die zij vreemd genoeg niet beantwoorde.
Niet lang na het succes van Symphonie fantastique zette Berlioz deze gevoelens opzij en verloofde zich net de negentienjarige pianolerares Camille Maria Moke. Toen hij echter net naar Rome was verhuisd (een gevolg van het winnen van de Prix de Rome), trouwde ze iemand anders.
-
Hector Berlioz
door Pierre Petit, 1863
Hector Berlioz
door Pierre Petit, 1863
-
Hector Berlioz
door Pierre Petit, 1863
Hector Berlioz
door Pierre Petit, 1863
Berlioz besloot naar Parijs terug te keren om zijn ex-verloofde en haar man te confronteren (lees: vermoorden), maar eenmaal in Nice aangekomen was hij afgekoeld en keerde hij terug naar Italië.
Eenmaal teruggekeerd in Parijs in 1832 lukt het Berlioz alsnog zijn Ierse vlam te verleiden, maar het huwelijk met Smithson valt na een paar jaar – mede door haar alcoholisme – al in duigen. Berlioz trouwt uiteindelijk met de zangeres Marie Recio, maar pas nadat Smithson in 1854 overlijdt.
Werk
Symphonie fantastique was radicaal anders dan andere symfonieën toentertijd: het achterliggende verhaal, het ‘programma’, werd door de componist belangrijker gevonden dan de vorm. Zo komt het dat de symfonie vijf delen heeft in plaats van vier, wat in die tijd gebruikelijk was.
Berlioz’ muziek was dusdanig anders dat hij niet helemaal werd geaccepteerd door het Parijse muzikale establishment. Net als Robert Schumann besloot Berlioz hierom zijn geld te verdienen als muziekcriticus. Zijn eigen muziek werd uitgevoerd in concerten die hij zelf organiseerde: hij was zijn eigen impresario.
Als doe-het-zelver wist Berlioz zich op meerdere vlakken te ontwikkelen. Hij werd een redelijk goede schrijver, waardoor zijn Mémoires geen straf zijn om te lezen. Vanaf 1835 ging hij dirigeren; hij werd één van de eersten die een carrière in orkestdirectie ondernamen en toerde door Europa, waarbij hij zowel zijn eigen muziek als muziek van andere componisten uitvoerde.
Dood
Berlioz overlijdt op 8 maart 1869 te Parijs. In zijn laatste jaren schijnt hij verbitterd te zijn geraakt. Dit lag niet slechts aan het gebrek aan erkenning; de componist had twee vrouwen, zijn zoon en de meeste vrienden overleefd.
Berlioz besloot naar Parijs terug te keren om zijn ex-verloofde en haar man te confronteren (lees: vermoorden), maar eenmaal in Nice aangekomen was hij afgekoeld en keerde hij terug naar Italië.
Eenmaal teruggekeerd in Parijs in 1832 lukt het Berlioz alsnog zijn Ierse vlam te verleiden, maar het huwelijk met Smithson valt na een paar jaar – mede door haar alcoholisme – al in duigen. Berlioz trouwt uiteindelijk met de zangeres Marie Recio, maar pas nadat Smithson in 1854 overlijdt.
Werk
Symphonie fantastique was radicaal anders dan andere symfonieën toentertijd: het achterliggende verhaal, het ‘programma’, werd door de componist belangrijker gevonden dan de vorm. Zo komt het dat de symfonie vijf delen heeft in plaats van vier, wat in die tijd gebruikelijk was.
Berlioz’ muziek was dusdanig anders dat hij niet helemaal werd geaccepteerd door het Parijse muzikale establishment. Net als Robert Schumann besloot Berlioz hierom zijn geld te verdienen als muziekcriticus. Zijn eigen muziek werd uitgevoerd in concerten die hij zelf organiseerde: hij was zijn eigen impresario.
Als doe-het-zelver wist Berlioz zich op meerdere vlakken te ontwikkelen. Hij werd een redelijk goede schrijver, waardoor zijn Mémoires geen straf zijn om te lezen. Vanaf 1835 ging hij dirigeren; hij werd één van de eersten die een carrière in orkestdirectie ondernamen en toerde door Europa, waarbij hij zowel zijn eigen muziek als muziek van andere componisten uitvoerde.
Dood
Berlioz overlijdt op 8 maart 1869 te Parijs. In zijn laatste jaren schijnt hij verbitterd te zijn geraakt. Dit lag niet slechts aan het gebrek aan erkenning; de componist had twee vrouwen, zijn zoon en de meeste vrienden overleefd.
Bijgewerkt op woensdag 18 september 2019