Eerste hulp bij hedendaagse muziek
Herhaling
Herhaalt de muziek steeds hetzelfde stukje, alsof de plaat blijft hangen? Dan is ze vast geworteld in de repetitieve muziek (minimal music) die vanaf 1965 opkwam in de Verenigde Staten. Als reactie op de complexe naoorlogse avant-garde (zie (3) Strenge controle) was deze muziek juist voor iedere leek te volgen, mits je geduld hebt. De vroege minimal music gaat over geleidelijke systematische processen. Zo liet Steve Reich eindeloos herhaalde motiefjes van ongelijke lengte bijna onmerkbaar ten opzichte van elkaar verschuiven; bij de vroege Philip Glass gaat er eens in de zoveel tijd een nootje bij of af. Een minieme verandering heeft dan veel effect. Dat systematische maakte steeds meer plaats voor vrijere vormen, maar ook de spirituele Arvo Pärt volgt zijn eigen strenge regels. Minimalistische muziek is bewust eenvoudig en daarmee in wezen anti-elitair, vandaar dat ze goed geïnformeerde muziekliefhebbers vaak tegen de haren in strijkt.
(Extra info: Haal de procesmatigheid weg en je krijgt muziek die nóg anti-elitairder is, zich niet bekommert om originaliteit en vaak sterk tegen popmuziek en puur sfeergevende filmmuziek aanleunt. Sinds een paar jaar is daar de term ‘neoklassiek’ voor bedacht, wat verwarrend is omdat die term al zo’n honderd jaar gebruikt wordt voor moderne muziek die gebruik maakt van achttiende-eeuwse vormen en klanken (zoals bij Igor Stravinsky of Francis Poulenc).
Voorbeelden:
Steve Reich – Octet:
Philip Glass – Music in 12 Parts:
John Adams – China Gates:
Herhaalt de muziek steeds hetzelfde stukje, alsof de plaat blijft hangen? Dan is ze vast geworteld in de repetitieve muziek (minimal music) die vanaf 1965 opkwam in de Verenigde Staten. Als reactie op de complexe naoorlogse avant-garde (zie (3) Strenge controle) was deze muziek juist voor iedere leek te volgen, mits je geduld hebt. De vroege minimal music gaat over geleidelijke systematische processen. Zo liet Steve Reich eindeloos herhaalde motiefjes van ongelijke lengte bijna onmerkbaar ten opzichte van elkaar verschuiven; bij de vroege Philip Glass gaat er eens in de zoveel tijd een nootje bij of af. Een minieme verandering heeft dan veel effect. Dat systematische maakte steeds meer plaats voor vrijere vormen, maar ook de spirituele Arvo Pärt volgt zijn eigen strenge regels. Minimalistische muziek is bewust eenvoudig en daarmee in wezen anti-elitair, vandaar dat ze goed geïnformeerde muziekliefhebbers vaak tegen de haren in strijkt.
(Extra info: Haal de procesmatigheid weg en je krijgt muziek die nóg anti-elitairder is, zich niet bekommert om originaliteit en vaak sterk tegen popmuziek en puur sfeergevende filmmuziek aanleunt. Sinds een paar jaar is daar de term ‘neoklassiek’ voor bedacht, wat verwarrend is omdat die term al zo’n honderd jaar gebruikt wordt voor moderne muziek die gebruik maakt van achttiende-eeuwse vormen en klanken (zoals bij Igor Stravinsky of Francis Poulenc).
Voorbeelden:
Steve Reich – Octet:
Philip Glass – Music in 12 Parts:
John Adams – China Gates: