Het romantische muzikantenleven? De praktijk is toch net anders

Als u dit leest ben ik al even op tournee. Als ik dit schrijf moet het nog beginnen, en is er weer gebeurd wat er altijd gebeurt: het is toch iets meer werk dan vooraf gedacht.

Als schrijver heb je het normaal gesproken heel makkelijk. Je schrijft, en dat doe je in stilte, terwijl niemand het merkt. Als je geluk hebt lees je het een keer ergens voor.

Nu heb ik véél geluk; ik mag door het halve land voordragen in een voorstelling met componist Martin Fondse, vocaliste Margriet Sjoerdsma, heel vaak het Matangi Quartet en een paar keer zelfs Het Balletorkest. Dat klinkt alsof ik ga proeven van het romantische muzikantenleven, toch?

Nou, de praktijk is toch net anders. Die bestaat uit marketingoverleg, pogingen tot subsidiewerving, promofoto’s die over moeten omdat ze marketingtechnisch net niet het juiste uitstralen. Er wordt vergaderd over decors die verderop toch maar niet doorgaan, want gedoe. Wist ik al dat er een cd komt? In het Engels? Kan ik alles even vertalen? Als ik toch een nieuwe verkooptekst schrijf? O, en trouwens, de try-outs beginnen een paar dagen eerder.

Er is al die tijd nog geen maat gespeeld. Wel krijg ik toegang tot de tour management software. Een formulier wil weten wat mijn schoenmaat is, welk merk auto ik rijd, of ik in een vliegtuig liever aan het raam zit of aan het gangpad. Mijn paspoortnummer graag. Ben ik allergisch voor noten?

Ook staat er dat ik vanaf overmorgen de rest van de week van negen tot zes kom repeteren. Ik zou dus nu iets van de muziek kunnen horen, alleen: ik kan niet. Geeft niks, zeggen de productiemensen, dat komt wel. Wanneer, dat wordt nog geappt, en gemaild, en in de tour management software gezet. Men kan vooralsnog prima zonder mij!

Het romantische muziekleven is nog niet begonnen. Maar tegen de tijd dat u dit leest, zit ik er midden in.