In memoriam: George Crumb (1929-2022)
door de redactie 15 mrt. 2022 15 maart 2022
Op 6 februari jongstleden overleed George Crumb, een van de meest prominente Amerikaanse experimentele componisten.
-
George Crumb
George Crumb
-
George Crumb
George Crumb
De onconventionele instrumentale combinaties en speeltechnieken die het oeuvre van George Crumb kenmerken, stonden altijd in dienst van expressie en drama. Sommige van zijn werken zijn met grote regelmaat op concertpodia te horen, ook in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw. Beroemd zijn Black Angels (1970) voor versterkt strijkkwartet, een muzikaal protest tegen de Vietnam-oorlog waarin de strijkers ook gebruik maken van diverse slagwerkinstrumenten, en Vox Balaenae (1971) waarin fluit, cello en piano de klankwereld van walvissen oproepen. In het laatste werk schrijft Crumb voor dat de spelers gemaskerd zijn en zich indien mogelijk in blauw licht bevinden. Crumbs werk bezat vaak een mystieke kwaliteit, die zich soms ook openbaarde in de enigmatische grafische partituren. De elektrisch versterkte piano was een terugkerend instrument, zoals in zijn omvangrijke reeks karakterstukken Makrokosmos (1972-79), waarvan de titel refereert aan Bartóks Mikrokosmos.
Een Pulitzer Prize die Crumb in 1968 ontving voor zijn orkestsuite Echoes of Time and the River was de eerste van een lange reeks prijzen. Hij gaf ruim dertig jaar compositieles aan de University of Pennsylvania; zijn leerlingen – onder wie Jennifer Higdon, Christopher Rouse en Osvaldo Golijov – herinneren zich zonder uitzondering een zeer zachtaardige en warme persoonlijkheid.
In juni 2016 speelde het Concertgebouworkest delen uit zijn Star-Child (1977) voor orkest en stemmen.
De onconventionele instrumentale combinaties en speeltechnieken die het oeuvre van George Crumb kenmerken, stonden altijd in dienst van expressie en drama. Sommige van zijn werken zijn met grote regelmaat op concertpodia te horen, ook in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw. Beroemd zijn Black Angels (1970) voor versterkt strijkkwartet, een muzikaal protest tegen de Vietnam-oorlog waarin de strijkers ook gebruik maken van diverse slagwerkinstrumenten, en Vox Balaenae (1971) waarin fluit, cello en piano de klankwereld van walvissen oproepen. In het laatste werk schrijft Crumb voor dat de spelers gemaskerd zijn en zich indien mogelijk in blauw licht bevinden. Crumbs werk bezat vaak een mystieke kwaliteit, die zich soms ook openbaarde in de enigmatische grafische partituren. De elektrisch versterkte piano was een terugkerend instrument, zoals in zijn omvangrijke reeks karakterstukken Makrokosmos (1972-79), waarvan de titel refereert aan Bartóks Mikrokosmos.
Een Pulitzer Prize die Crumb in 1968 ontving voor zijn orkestsuite Echoes of Time and the River was de eerste van een lange reeks prijzen. Hij gaf ruim dertig jaar compositieles aan de University of Pennsylvania; zijn leerlingen – onder wie Jennifer Higdon, Christopher Rouse en Osvaldo Golijov – herinneren zich zonder uitzondering een zeer zachtaardige en warme persoonlijkheid.
In juni 2016 speelde het Concertgebouworkest delen uit zijn Star-Child (1977) voor orkest en stemmen.