In memoriam: Wayne Shorter (1933-2023)
door de redactie 07 mrt. 2023 07 maart 2023
Op 2 maart overleed saxofonist en componist Wayne Shorter, drager van de Concertgebouw Jazz Award.
-
Wayne Shorter ontvangt de Concertgebouw Jazz Award van directeur Simon Reinink
Wayne Shorter ontvangt de Concertgebouw Jazz Award van directeur Simon Reinink
-
Wayne Shorter ontvangt de Concertgebouw Jazz Award van directeur Simon Reinink
Wayne Shorter ontvangt de Concertgebouw Jazz Award van directeur Simon Reinink
De Amerikaanse jazzvernieuwer nam deze oeuvreprijs in ontvangst toen hij in het Holland Festival 2007 te gast was bij het Concertgebouworkest, met op het programma speciaal door Shorter geschreven jazzarrangementen met het Wayne Shorter Quartet (met drummer Brian Blade, bassist John Patitucci en pianist Danilo Perez).
De eerste drie keren dat Wayne Shorter in de Grote Zaal optrad, zaten dicht op elkaar: in de nachtconcerten van 14 november en 19 december 1959 en 17 december 1960 was hij de tenorsaxofonist en muzikaal leider van The Jazz Messengers. Dat was de band van drummer Art Blakey, die pionierde in de bebop en hardbop. Toen Shorter op 26 september 1964 naar Het Concertgebouw terugkeerde, was dat in de gelederen van een al even legendarisch geworden ensemble: het zogenaamde ‘tweede’ kwintet van Miles Davis, waarvoor Shorter hits schreef als E.S.P. en Footprints. Met Davis beleefde hij de overgang naar de jazzrock die culmineerde in het album Bitches Brew (Grammy 1971), waarop Shorter de vele sopraansaxofoonsolo’s voor zijn rekening nam. In de tussentijd verschenen eigen albums als Juju (1965) en Speak No Evil (1966).
Had Miles Davis al eens opgemerkt dat Shorter ‘in zijn eigen vliegtuig zat, draaiend in een baan rondom zijn eigen planeet’, met Weather Report (1971-86) – opgericht met een andere oud-sideman van Davis, toetsenist Joe Zawinul – maakte Shorter definitief de overstap naar de fusion. Zowel in als naast zijn vaste verbintenissen bleef Shorter zichzelf vernieuwen: hij speelde met Carlos Santana, Joni Mitchell, Steely Dan, The Rolling Stones, Herbie Hancock, in nieuwe groepen met een flink elektronisch gehalte, en won nog in 2017 met onder anderen zangeres/bassiste Esperanza Spalding zijn twaalfde Grammy Award.
De Amerikaanse jazzvernieuwer nam deze oeuvreprijs in ontvangst toen hij in het Holland Festival 2007 te gast was bij het Concertgebouworkest, met op het programma speciaal door Shorter geschreven jazzarrangementen met het Wayne Shorter Quartet (met drummer Brian Blade, bassist John Patitucci en pianist Danilo Perez).
De eerste drie keren dat Wayne Shorter in de Grote Zaal optrad, zaten dicht op elkaar: in de nachtconcerten van 14 november en 19 december 1959 en 17 december 1960 was hij de tenorsaxofonist en muzikaal leider van The Jazz Messengers. Dat was de band van drummer Art Blakey, die pionierde in de bebop en hardbop. Toen Shorter op 26 september 1964 naar Het Concertgebouw terugkeerde, was dat in de gelederen van een al even legendarisch geworden ensemble: het zogenaamde ‘tweede’ kwintet van Miles Davis, waarvoor Shorter hits schreef als E.S.P. en Footprints. Met Davis beleefde hij de overgang naar de jazzrock die culmineerde in het album Bitches Brew (Grammy 1971), waarop Shorter de vele sopraansaxofoonsolo’s voor zijn rekening nam. In de tussentijd verschenen eigen albums als Juju (1965) en Speak No Evil (1966).
Had Miles Davis al eens opgemerkt dat Shorter ‘in zijn eigen vliegtuig zat, draaiend in een baan rondom zijn eigen planeet’, met Weather Report (1971-86) – opgericht met een andere oud-sideman van Davis, toetsenist Joe Zawinul – maakte Shorter definitief de overstap naar de fusion. Zowel in als naast zijn vaste verbintenissen bleef Shorter zichzelf vernieuwen: hij speelde met Carlos Santana, Joni Mitchell, Steely Dan, The Rolling Stones, Herbie Hancock, in nieuwe groepen met een flink elektronisch gehalte, en won nog in 2017 met onder anderen zangeres/bassiste Esperanza Spalding zijn twaalfde Grammy Award.