Mozarts kogels

De Britse componiste Roxanna Panufnik heeft zich ooit voor een nieuw stuk laten uitbetalen in chocolade. Voor het lied That Mighty Heart, dat ze schreef voor het jubileum van haar platenlabel, ontving ze naar eigen zeggen een enorme hoeveelheid bonbons en repen. Belastingvrij én noodzakelijk: Panufnik kan alleen maar werken als er voldoende chocola met (liefst) pepermunt, caramel of nootjes op haar bureau ligt.

Daartussen zullen vanaf nu niet meer de bekende bollen in goud met rode wikkel zitten waar Oostenrijk beroemd om is. De Salzburgse fabriek die elk jaar 57 miljoen Mozart Kugeln maakte sloot in januari haar deuren. En al zijn er soms jaren (wat zeg ik: decennia) waarin ik niet zo’n praline eet, het raakte me toch dusdanig dat ik onmiddellijk een doosje bestelde. Nu het nog kon. 

Met Mozart hebben de kogels trouwens weinig te maken. Ze delen met hem hun geboorteplaats, maar zijn ruim na zijn dood uitgevonden door een slimme bakker die er een goed souvenir in zag. Ze bevatten een kern van pistachenoten en mar­sepein. Daaromheen zit noga van hazelnoot, amandelen en groene pistache, daar weer omheen chocolade. Kon slechter, niet? Maar toch. De pandemie en de hoge cacaoprijzen nekten de fabriek. 

Er is ook goed nieuws: die ene bakker heeft het wél gered. Deze Fürst, inmiddels de vijfde generatie, blijft handmatig de bonbons rollen. Je moet er wel even voor in de rij staan, en ze kosten ongeveer het tienvoudige, maar misschien maakt dat ze voor Panufnik alleen maar interessanter. 

Zelf kon Mozart trouwens het best werken als hij af en toe een flinke kom Kuttlflecksuppe kreeg. Wat daarin zit? Pens, jeneverbessen, een homp oud brood en soms een stukje varkenskop. Smaken verschillen.