Eerste hulp bij hedendaagse muziek
Neoromantiek
Veel componisten bleven tot ver in de twintigste eeuw componeren in een romantische stijl (zoals Richard Strauss en Serge Rachmaninoff). Hoewel dat lange tijd not done was, wordt vooral sinds de jaren negentig weer grif gebruik gemaakt van bekende gebaren en klanken uit de Romantiek, openlijk refererend aan Wagner, Liszt, Brahms en Mahler.
Dat kan gecombineerd worden met modernere technieken, zoals akkoordstapelingen à la Igor Stravinsky, twaalftoonstechniek (voorloper van het serialisme, zie (3) Strenge controle), microtonaliteit (zie (2) Stemming, microtonaliteit) en clustertechnieken (zie (8) Clusters, klankmassa's). Voorbeelden zijn George Benjamin en Detlev Glanert. Hun ‘sound’ is over het algemeen smooth, transparant, met herkenbare, romantisch aandoende muzikale gebaren en zorgvuldig opgebouwde, milde klankkleuren. Thomas Adès is wilder en zoekt vaker de extremen op, maar ook bij hem hoor je de Romantiek terug. Hetzelfde geldt voor John Adams, die neoromantiek mixt met minimal music (zie (6) Herhaling). Een jongere generatie componisten als Joey Roukens en Samy Moussa laten zich inspireren door filmmuziek, die op haar beurt weer voortkomt uit negentiende-eeuwse en vroeg-twintigste-eeuwse stijlen (Romantiek, impressionisme en expressionisme).
Voorbeelden:
Richard Strauss – Vier letzte Lieder:
George Benjamin – Dream of the Song:
Detlev Glanert:
Thomas Adès – Asyla:
Joey Roukens – Concert voor twee piano’s en orkest:
Samy Moussa – Vioolconcert:
Veel componisten bleven tot ver in de twintigste eeuw componeren in een romantische stijl (zoals Richard Strauss en Serge Rachmaninoff). Hoewel dat lange tijd not done was, wordt vooral sinds de jaren negentig weer grif gebruik gemaakt van bekende gebaren en klanken uit de Romantiek, openlijk refererend aan Wagner, Liszt, Brahms en Mahler.
Dat kan gecombineerd worden met modernere technieken, zoals akkoordstapelingen à la Igor Stravinsky, twaalftoonstechniek (voorloper van het serialisme, zie (3) Strenge controle), microtonaliteit (zie (2) Stemming, microtonaliteit) en clustertechnieken (zie (8) Clusters, klankmassa's). Voorbeelden zijn George Benjamin en Detlev Glanert. Hun ‘sound’ is over het algemeen smooth, transparant, met herkenbare, romantisch aandoende muzikale gebaren en zorgvuldig opgebouwde, milde klankkleuren. Thomas Adès is wilder en zoekt vaker de extremen op, maar ook bij hem hoor je de Romantiek terug. Hetzelfde geldt voor John Adams, die neoromantiek mixt met minimal music (zie (6) Herhaling). Een jongere generatie componisten als Joey Roukens en Samy Moussa laten zich inspireren door filmmuziek, die op haar beurt weer voortkomt uit negentiende-eeuwse en vroeg-twintigste-eeuwse stijlen (Romantiek, impressionisme en expressionisme).
Voorbeelden:
Richard Strauss – Vier letzte Lieder:
George Benjamin – Dream of the Song:
Detlev Glanert:
Thomas Adès – Asyla:
Joey Roukens – Concert voor twee piano’s en orkest:
Samy Moussa – Vioolconcert: