Ons tweede thuis

Ieder jaar na de zomervakantie trapt het Koninklijk Concertgebouworkest het seizoen af met de zogenaamde ‘festivaltournee’. Die noemen we zo omdat er een bezoek aan één of meerdere muziekfestivals in Europa wordt gebracht. Dit jaar treden we op in Cyprus, Ljubljana en Berlijn, maar het meest kijken we toch weer uit naar het festival van Luzern. Naast Amsterdam is het pittoresk tussen de bergen gelegen stadje zo langzamerhand ons tweede thuis geworden, een plek waar we misschien heel stiekem ooit na ons pensioen best zouden willen wonen.

'Vooral nachtelijke zwempartijen, liefst zonder badkleding, zijn bij een aantal orkestleden zeer geliefd'

Het onthaasten begint al tijdens de busreis van vliegveld Kloten in Zürich naar onze bestemming in Luzern. Dwars door de bergen, langs groene alpenweiden en zwart gerookte houten chalets voert de ruim een uur durende busrit. Eenmaal aangekomen in Luzern is een wandeling langs de Vierstädter Waldsee vaste prik. Op gymschoenen of slippers slenteren we dan langs het water naar de zaal, de rokkostuumjasjes en concertschoenen diep onder in de rugzak weggeborgen. Talloze terrasjes lachen ons toe en beloven er ’s avonds nog te zijn als het concert voorbij is.

De moderne, enigszins kille concertzaal met het paarse neonlicht en het überformele publiek mogen de pret niet drukken. Integendeel, het orkest vindt er juist een goede balans tussen ontspanning en focus en de concerten gaan eigenlijk altijd heel goed. Dit jaar combineren we Bruckner en Mahler met Webern en Berg. Een idee van onze voormalige chef-dirigent Daniele Gatti, die hiermee het verband wil laten zien tussen de Laatromantiek en de Tweede Weense School.

Het blijft overigens niet altijd bij wandelen langs het meer. Als het weer het toelaat wordt er gevaren, gewaterfietst en gezwommen. Vooral nachtelijke zwempartijen, liefst zonder badkleding, zijn bij een aantal orkestleden zeer geliefd. Na gedane arbeid onder een heldere sterrenhemel afkoelen in het peilloos diepe water, omringd door in het maanlicht oplichtende bergtoppen. Hoe idyllisch wil je het hebben?

Toch blijft het oppassen geblazen, zeker overdag. Ooit dachten een paar orkestleden een kortere route naar de zaal te nemen door het meer al zwemmend dwars over te steken. Opgeschrikt door een luid getoeter van de veerboot die zojuist uit het haventje vertrokken was zagen we hoe de onverschrokken zwemmers aan boord gehesen werden, het hele rondje over het meer mee moesten varen en pas een uur later afgeleverd werden bij de concertzaal. Nog net op tijd voor de ouverture...

Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het Koninklijk Concertgebouworkest. Maandelijks schrijft ze openhartig over het orkestleven.

Lees meer columns