Onvergetelijk

We leven in het tweehonderdste geboortejaar van Anton Bruckner en vieren dit heugelijke feit door – binnen anderhalf jaar – al zijn genummerde symfonieën te spelen, steeds onder leiding van een andere dirigent. Opdat wij Bruckner nooit vergeten. Over zijn muziek zijn net zoveel persoonlijke ervaringen te vertellen als historische feiten, een goede reden voor het orkest om bij elk van deze negen symfonieën een podcast online te zetten. Deze maand duikt ­muziekauteur Axel Meijer in de geschiedenis van de Achtste ­symfonie en vertelt mijn collega-­violiste ­Marleen Asberg wat haar al spelende beroert. Luistert u vooral!

Tussen die negen symfonieën bestaan natuurlijk grote verschillen. Geef mij bijvoorbeeld maar de avontuurlijke Vijfde in plaats van die nadrukkelijke Tweede. En ook de ene dirigent is de andere niet. Bij sommigen voel je de flow, bij anderen zak je weg in het drijfzand. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. Als jong orkestlid werd ik nogal eens door mijn ervaren collega’s terechtgewezen, want vijfentwintig jaar geleden was een uitvoering onder die ene bijzondere dirigent toch echt veel on­vergetelijker geweest. Daar ga je dan met je jeugdige enthousiasme.

Nu ben ik zelf een van die ervarings­deskundigen en zonder overdrijving kan ik zeggen dat de uitvoering van mijn geliefde Vijfde symfonie, afgelopen maand onder leiding van Klaus Mäkelä, een van de meest meeslepende was die ik in al die jaren heb meegemaakt. Ook kijk ik enorm uit naar de Bruckner van deze maand. Op de bok staat dan Christian Thielemann en dat is best bijzonder, want sinds hij in 2004 nipt verloor van Mariss Jansons in de strijd om het chef-­dirigentschap is hij niet meer bij ons langs geweest. Was hij teleurgesteld of gewoon druk, druk, druk? We zullen het nooit weten. Van de indrukwekkende jaren met Jansons hebben we natuurlijk absoluut geen spijt, maar ook de komende uitvoering van Bruckners Achtste met Thielemann zou zomaar weer een onvergetelijke ervaring kunnen worden.