Pianist Daniel Ciobanu: ‘Ik zit vaak tot midden in de nacht achter de vleugel’

‘Na zes jaar Glasgow was ik toe aan iets meer reuring, tegenwoordig woon ik in Berlijn. Hier kun je bij wijze van spreken op elke vierkante kilometer naar tien verschillende voorstellingen. Tegelijkertijd is het een uitdaging om me niet te veel te laten afleiden door al het moois dat Berlijn te bieden heeft. Momenteel leid ik een vrij gedisciplineerd bestaan, mijn leven bestaat uit studeren, schilderen en optreden. Ik speel bijvoorbeeld deze maand [het is mei als we elkaar spreken, IJ] vijf verschillende programma’s, veel tijd voor een bruisend nachtleven heb ik dus niet.

Aan het begin van de week heb ik meestal weinig inspiratie, dan doe ik mijn administratie. Naarmate het weekend nadert zit ik meer en meer achter de vleugel, vaak tot midden in de nacht. De firma Bechstein heeft mij verwend met een prachtig leen­instrument waarop ik ook een koptelefoon kan aansluiten. Op tournee heb ik sinds een jaar of tien een vast ritueel: op de dag van een concert moet ik bij de lunch een steak eten, het ultieme krachtvoer voor een concert. Ik raak altijd in paniek wanneer er geen restaurants in de buurt zijn. Het rare is dat ik thuis nauwelijks vlees eet.

‘Het brein is als een locomotief, als die te lang stilstaat functioneert ’ie niet goed meer’

Van jongs af aan ben ik op zoek naar uitdagingen, niet zo zeer fysiek, maar met name mentaal. Ik schilder veel, heb een eigen muziekmagazine (#Sharp) en organiseer sinds 2017 jaarlijks een zomerfestival in mijn geboorteplaats Piatra Neamt in Roemenië. Ik neem zelden vakantie, het brein is net als een locomotief, als die te lang stilstaat functioneert ’ie niet goed meer.

Het Pianoconcert in G groot van Ravel is een van mijn lievelingsstukken. Het is een bruisend stuk, tijdens het eerste deel heb ik altijd het gevoel dat ik in een fles champagne zit opgesloten. Het tweede deel is intiem en intens. En dat we het leven niet al te serieus moeten nemen komt tot uiting in het derde deel. Dit werk sluit naadloos aan bij mijn karakter en voelt als thuiskomen.’