Schrijversleven
door Vrouwkje Tuinman 10 aug. 2021 10 augustus 2021
Schrijfster en dichteres Vrouwkje Tuinman reflecteert in Preludium maandelijks op haar muziekleven. Deze maand: schrijven in de KwikFit.
Mensen denken dat mijn schrijversleven er ongeveer zo uitziet: romantisch met mijn ogen dicht op de volkstuin zitten nadenken, een fles wijn erbij, de tijd aan mezelf, af en toe met mijn vulpen een meesterwerk noterend. Dat van die volkstuin klopt, de rest niet. Het schrijversleven bestaat vooral uit deadlines halen voor dingen waarvoor ik wél betaald krijg. Nou zitten die vaak in een leuke hoek, zo schrijf ik over Angelsaksische literatuur en klassieke muziek. Ah…. Daar dromen mijn kennissen weer weg. Zo inspirerend, stapels boeken, indringende pianoklanken, op de volkstuin, een fles wijn, etcetera.
Maar nee, ook het broodschrijversleven is prozaïsch. Zo werkte ik gisteren in de KwikFit aan een tekst over Bachs Johannes-Passion. Een stuk over het lijden en de dood, maar vooral ook over het overwinnen daarvan, de tocht richting het eeuwige leven. Zelf was ik vandaag nog niet verder gekomen dan lijden. Onderweg had ik veel bekijks gehad met het ritmische gekletter dat ik voortbracht.
De coronatijd heeft ons nieuw inzicht gegeven in de onderwerpen die Bach aansnijdt, las ik op de website van The Orchestra of The Age of Enlightenment, dat met tenor Mark Padmore de Johannes gaat uitvoeren. Rechts naast me zag ik de brug met mijn auto erop omhooggaan. Een heel persoonlijk gevoel van mededogen en empathie is ontvlamd, zei mijn scherm. Mijn arme auto, als hij zou herrijzen had hij een mooie cd van de Johannes-Passion verdiend. Snel googelen.
‘Het is de uitlaat,’ zei een man. ‘Vandaag gaat niet meer lukken.’ Te voet ging ik terug naar de volkstuin. Daar hoosde het inmiddels, en vond ik een mailtje. Of ik snel iets over een ingelaste ‘MP’ kon schrijven. Dat is professionele taal voor de Matthaus-Passion. Een stuk vol levensvragen en symboliek. Misschien moest ik eens een fles wijn gaan kopen.
Vrouwkje Tuinman publiceerde zes dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. In september 2019 verscheen haar bundel Lijfrente, waarvoor ze De Grote Poëzieprijs 2020 won. Ze werkt aan een nieuwe roman en schrijft geregeld voor theater- en familievoorstellingen.
Mensen denken dat mijn schrijversleven er ongeveer zo uitziet: romantisch met mijn ogen dicht op de volkstuin zitten nadenken, een fles wijn erbij, de tijd aan mezelf, af en toe met mijn vulpen een meesterwerk noterend. Dat van die volkstuin klopt, de rest niet. Het schrijversleven bestaat vooral uit deadlines halen voor dingen waarvoor ik wél betaald krijg. Nou zitten die vaak in een leuke hoek, zo schrijf ik over Angelsaksische literatuur en klassieke muziek. Ah…. Daar dromen mijn kennissen weer weg. Zo inspirerend, stapels boeken, indringende pianoklanken, op de volkstuin, een fles wijn, etcetera.
Maar nee, ook het broodschrijversleven is prozaïsch. Zo werkte ik gisteren in de KwikFit aan een tekst over Bachs Johannes-Passion. Een stuk over het lijden en de dood, maar vooral ook over het overwinnen daarvan, de tocht richting het eeuwige leven. Zelf was ik vandaag nog niet verder gekomen dan lijden. Onderweg had ik veel bekijks gehad met het ritmische gekletter dat ik voortbracht.
De coronatijd heeft ons nieuw inzicht gegeven in de onderwerpen die Bach aansnijdt, las ik op de website van The Orchestra of The Age of Enlightenment, dat met tenor Mark Padmore de Johannes gaat uitvoeren. Rechts naast me zag ik de brug met mijn auto erop omhooggaan. Een heel persoonlijk gevoel van mededogen en empathie is ontvlamd, zei mijn scherm. Mijn arme auto, als hij zou herrijzen had hij een mooie cd van de Johannes-Passion verdiend. Snel googelen.
‘Het is de uitlaat,’ zei een man. ‘Vandaag gaat niet meer lukken.’ Te voet ging ik terug naar de volkstuin. Daar hoosde het inmiddels, en vond ik een mailtje. Of ik snel iets over een ingelaste ‘MP’ kon schrijven. Dat is professionele taal voor de Matthaus-Passion. Een stuk vol levensvragen en symboliek. Misschien moest ik eens een fles wijn gaan kopen.
Vrouwkje Tuinman publiceerde zes dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. In september 2019 verscheen haar bundel Lijfrente, waarvoor ze De Grote Poëzieprijs 2020 won. Ze werkt aan een nieuwe roman en schrijft geregeld voor theater- en familievoorstellingen.