Slagwerker Vanessa Porter: ‘Ik kan uren achter elkaar improviseren’
door Inge Jongerman 27 sep. 2022 27 september 2022
Hoe ziet de werkdag van een slagwerker eruit? Eerst koffie, thee, uurtje mediteren? Vanessa Porter doet haar dagelijkse routine uit de doeken.
-
Vanessa Porter
Vanessa Porter
-
Vanessa Porter
Vanessa Porter
‘Tijdens mijn opleiding aan de Hochschule für Musik in Stuttgart studeerde ik gemiddeld zo’n acht tot tien uur per dag. Ik deed vaak mee aan concoursen op marimba en xylofoon en de werken die ik daarvoor moest instuderen waren stuk voor stuk technische hoogstandjes. Nu, vier jaar later, heb ik een heel andere routine. Ik houd van experimenteren en studeer niet per se resultaatgericht.
‘Ik improviseer veel, ook op het podium, en verwerk omgevingsgeluiden in mijn muziek.’
Wanneer ik geen recital hoef voor te bereiden, improviseer ik veel en kan dit uren achter elkaar doen. Ik ben gefascineerd door omgevingsgeluiden, geluiden die iedereen waarneemt, maar meestal geen aandacht aan besteedt. Zoals bijvoorbeeld een tram die plotseling remt, of een tak die kraakt in een boom. Ik improviseer veel, ook op het podium, en verwerk dit soort geluiden in mijn muziek.
Mijn studio staat vol met instrumenten die ik door de jaren heen heb verzameld. Voor een slagwerker is zijn of haar verzameling nooit compleet, maar ik ben al een heel eind op weg. Ik houd van het repertoire voor symfonieorkest, maar meer om naar te luisteren. Ik speel het liefst in kleine ensembles en maak veel solovoorstellingen.
Mijn voorstellingen zijn vaak heel persoonlijk en zitten vol met maatschappelijke vraagstukken. Zoals ook Folie à deux, het programma dat ik samen met Daniel Mudrack zal uitvoeren in Het Concertgebouw. Het gaat over depressie en zelfdoding, onderwerpen die ik van dichtbij heb meegemaakt. Maar deze voorstelling gaat niet zozeer over mijzelf, mijn doel is om dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken zonder dat we het al te zwaar maken.
In mijn voorstellingen is lichaamstaal essentieel en via bewegingen verbind ik de stukken vaak aan elkaar. Om van alles een mooi en vloeiend geheel te maken, werk ik vaak samen met een regisseur. Het zijn zeker geen doorsnee voorstellingen die ik maak, ik kan mij dan ook best voorstellen dat niet iedereen mijn werk meteen waardeert. Dat hoeft ook niet, zolang mijn muziek maar aanleiding geeft tot een gesprek. Dan is mijn doel bereikt.’
Wie is Vanessa Porter?
De muzikale wereld van Vanessa Porter wordt evenzeer gevormd door de meest uiteenlopende slagwerkinstrumenten als door stilte, technologie en haar eigen stem en lichaam. In het huidige concertseizoen presenteert ze haar soloprogramma Folie à deux in zo’n vijftien gerenommeerde zalen door heel Europa. Samen met twee dansers en haar zus Jessica, ook slagwerker, ontwikkelt ze het nieuwe programma DIS:JUNCTION.
‘Tijdens mijn opleiding aan de Hochschule für Musik in Stuttgart studeerde ik gemiddeld zo’n acht tot tien uur per dag. Ik deed vaak mee aan concoursen op marimba en xylofoon en de werken die ik daarvoor moest instuderen waren stuk voor stuk technische hoogstandjes. Nu, vier jaar later, heb ik een heel andere routine. Ik houd van experimenteren en studeer niet per se resultaatgericht.
‘Ik improviseer veel, ook op het podium, en verwerk omgevingsgeluiden in mijn muziek.’
Wanneer ik geen recital hoef voor te bereiden, improviseer ik veel en kan dit uren achter elkaar doen. Ik ben gefascineerd door omgevingsgeluiden, geluiden die iedereen waarneemt, maar meestal geen aandacht aan besteedt. Zoals bijvoorbeeld een tram die plotseling remt, of een tak die kraakt in een boom. Ik improviseer veel, ook op het podium, en verwerk dit soort geluiden in mijn muziek.
Mijn studio staat vol met instrumenten die ik door de jaren heen heb verzameld. Voor een slagwerker is zijn of haar verzameling nooit compleet, maar ik ben al een heel eind op weg. Ik houd van het repertoire voor symfonieorkest, maar meer om naar te luisteren. Ik speel het liefst in kleine ensembles en maak veel solovoorstellingen.
Mijn voorstellingen zijn vaak heel persoonlijk en zitten vol met maatschappelijke vraagstukken. Zoals ook Folie à deux, het programma dat ik samen met Daniel Mudrack zal uitvoeren in Het Concertgebouw. Het gaat over depressie en zelfdoding, onderwerpen die ik van dichtbij heb meegemaakt. Maar deze voorstelling gaat niet zozeer over mijzelf, mijn doel is om dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken zonder dat we het al te zwaar maken.
In mijn voorstellingen is lichaamstaal essentieel en via bewegingen verbind ik de stukken vaak aan elkaar. Om van alles een mooi en vloeiend geheel te maken, werk ik vaak samen met een regisseur. Het zijn zeker geen doorsnee voorstellingen die ik maak, ik kan mij dan ook best voorstellen dat niet iedereen mijn werk meteen waardeert. Dat hoeft ook niet, zolang mijn muziek maar aanleiding geeft tot een gesprek. Dan is mijn doel bereikt.’
Wie is Vanessa Porter?
De muzikale wereld van Vanessa Porter wordt evenzeer gevormd door de meest uiteenlopende slagwerkinstrumenten als door stilte, technologie en haar eigen stem en lichaam. In het huidige concertseizoen presenteert ze haar soloprogramma Folie à deux in zo’n vijftien gerenommeerde zalen door heel Europa. Samen met twee dansers en haar zus Jessica, ook slagwerker, ontwikkelt ze het nieuwe programma DIS:JUNCTION.
Janine Jansen: ’Geen dag is hetzelfde’
Iris Hond: ‘Ik ben ongelooflijk streng voor mezelf’
Componist Thomas Larcher: ‘De piano gebruik ik zelden’
Mezzosopraan Olivia Vermeulen: ‘Ik ben een beetje bijgelovig’
Pianist Ronald Brautigam: ‘Richard Strauss’ Alpensinfonie is de ideale fietsmuziek’
De werkdag van Augustin Hadelich
Sopraan Lilian Farahani: ‘De beste studiedag betekent soms niets doen’
Violiste Liza Ferschtman: ‘Beginnen met studeren vind ik lastig’
Dirigent Duncan Ward: ‘Soms mondt het uit in nachtelijke schrijfsessies’
Pianist Jan Lisiecki: ‘Je zult mij nooit zien met een koptelefoon op’
Pianist/klavecinist Kristian Bezuidenhout: ‘Om zes uur is het steevast happy hour’
Pianist Stephen Hough: ‘Ik werk op de gekste plekken’
Sopraan Axelle Fanyo: ‘Twintig minuten voor aanvang barst ik vaak opeens van de energie’
Componist Anna Thorvaldsdottir: ‘Ik speel de muziek af in mijn hoofd’
Componist Sally Beamish: ‘De ‘pomodoro-techniek’ is een enorme concentratie-booster’
Pianist Daniel Ciobanu: ‘Ik zit vaak tot midden in de nacht achter de vleugel’
Dirigent Bas Wiegers: ‘Om zeven uur ’s ochtends zit ik al met mijn neus in een partituur’
Dirigent Jasper Staps: ‘Ik volgde een militaire opleiding van tien weken’
Iveta Apkalna: ‘Het leven van een concertorganist speelt zich veelal ’s nachts af’
Muzikantenechtpaar Marie-Elisabeth Hecker en Martin Helmchen: ‘We reizen met onze eigen grote familiebus’
Violist Frank Peter Zimmermann: ‘Desnoods leef ik maar een paar jaar korter’
Sopraan Laetitia Gerards: ‘De Kleine Zaal is magisch, als een tweede thuis’
Arnon Grunberg: ‘Ritme vind je terug in taal én muziek’
Directeur van het Leerorkest Marco de Souza
