Chilly Gonzales: ‘Music is báck so gráb your másk and a váx’
door Rolf Hermsen 16 sep. 2021 16 september 2021
In zijn wereld is plek voor alles wat echt is. Maak nader kennis met pianist-componist-producent Chilly Gonzales, die op 4 oktober terugkeert in de Grote Zaal.
-
Chilly Gonzales
Chilly Gonzales
-
Chilly Gonzales
Chilly Gonzales
Mogen we weer? Kunnen we nu veilig uit onze pandemieschelpjes kruipen? Chilly Gonzales vindt van wel. ‘Music is báck so gráb your másk and a váx,’ roept hij in een rapperige song die net op single is uitgebracht. Die nadruk op die è-klank houdt hij tot het eind vol en dat klinkt wat maniakaal maar ook erg vrolijk. Chilly Gonzales heeft gevoel voor humor, nog meer gevoel voor muziek en hij weet dat die twee elkaar niet hoeven te bijten. In het Chilly-universum wordt sowieso weinig gebeten: er is plek voor alles dat zich niet anders voordoet dan het is. Oprechtheid lijkt de enige toelatingseis.
De joodse ouders van Jason Charles Beck (1972) verlieten Hongarije tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hun vlucht voor de nazi’s eindigde in Canada. Jason ontdekte de piano op zijn derde om uiteindelijk als klassiek geschoold pianist de McGill University van Montréal te verlaten. Vervolgens dook hij kortstondig op in de alternatieve rockscene met de band Son en kreeg hij weinig voet aan de grond als komische rapper.
In 1999 vond Jason Beck zichzelf opnieuw uit. Hij verhuisde naar Berlijn en bedacht de artiestennaam Chilly Gonzales. In Europa sloeg Gonzales’ genre-overstijgende experimenteerdrift beter aan dan thuis. Met de single Let’s Groove Again had hij meteen een dancehit te pakken. Zijn carrière ontwikkelde zich als een snelgroeiende boom met vele takken. Producerend, songschrijvend en musicerend droeg hij – soms doorslaggevend – bij aan het succes van bands en artiesten als Feist, Drake, Jane Birkin, Peaches, Jarvis Cocker en vooral Daft Punk: voor zijn werk aan hun album Random Access Memories ontving hij in 2013 een Grammy Award. Daarnaast maakt Gonzales zijn eigen popalbums en schrijft hij serieuze composities zoals Chambers, in 2015 vastgelegd met het Hamburgse Kaiser Quartett, en in juni van dat jaar op de planken gebracht in Het Concertgebouw.
In 2004 verraste Chilly Gonzales met het album Solo Piano, waarvan de titel de lading geheel dekt. Dit onverwachte verkoopsucces kreeg vervolgen met Solo Piano II (2013) en III (2018). In zijn solostukken laat Gonzales humor toe maar sluit hij de deur voor pretentie. Zijn technisch kunnen is groot maar hij is wars van egostrelende (en dus ‘onoprechte’) virtuositeit. Al is de muziek van de trilogie toegankelijk, de pianist maakt zich er zeker niet gemakkelijk van af. Zoals een recensent in The Guardian opmerkte over Solo Piano III: ‘Zijn stijl is metrisch en precies, zijn vingertechniek delicaat.[…] Zijn composities zitten vol elegante dwaalsporen, zachtaardige dissonantie en grappige muzikale verwijzingen.[…] Gonzales blijft niet hangen of wroeten, he tells his story and gets the hell out.’
Guilty pleasures
Goed nieuws: er bestaan geen guilty pleasures. Geniet van Ingmar Bergmans filmklassiekers en zet dagelijks de wekker voor GTST. Word stil van Stockhausen en zwier mee met André Rieu. Over welk plezier zou een mens zich schuldig moeten voelen zolang er geen morele grenzen worden overschreden? Chilly Gonzales laat zich wat smaak betreft niets voorschrijven. Hij adoreert de engelenstem van Enya, een Ierse zangeres die zo populair is dat ze wel uncool móet zijn. In het boekje Enya: A Treatise on Unguilty Pleasures veegt Gonzales overtuigend en uiterst stijlvol de vloer aan met smaaksnobisme.
Aangenaam klassiek
Een zomerse tuin waar pianoklanken doorheen fladderen vanuit openstaande ramen: het is een bekend dagdroombeeld van loomheid, rust en romantiek. Pianomuziek die zo’n gevoel oproept doet een mens goed en er is dan ook een grote markt voor. Denk aan de nocturnes van Frédéric Chopin en John Field. Of aan Erik Satie – de onverwoestbare Gymnopédies en Gnossiennes. Recenter zorgen ook meditatief ingestelde componisten als Arvo Pärt en Valentin Silvestrov voor uitbreiding van dit repertoire. Een heuse sterrenstatus heeft de Italiaan Ludovico Einaudi bereikt met zijn spaarzame, volgens sommigen armzalige pianomelodieën. De pianotrilogie van Chilly Gonzales past in dit rijtje maar doorstaat ook nadere (en kritische) beluistering uitstekend.
Mogen we weer? Kunnen we nu veilig uit onze pandemieschelpjes kruipen? Chilly Gonzales vindt van wel. ‘Music is báck so gráb your másk and a váx,’ roept hij in een rapperige song die net op single is uitgebracht. Die nadruk op die è-klank houdt hij tot het eind vol en dat klinkt wat maniakaal maar ook erg vrolijk. Chilly Gonzales heeft gevoel voor humor, nog meer gevoel voor muziek en hij weet dat die twee elkaar niet hoeven te bijten. In het Chilly-universum wordt sowieso weinig gebeten: er is plek voor alles dat zich niet anders voordoet dan het is. Oprechtheid lijkt de enige toelatingseis.
De joodse ouders van Jason Charles Beck (1972) verlieten Hongarije tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hun vlucht voor de nazi’s eindigde in Canada. Jason ontdekte de piano op zijn derde om uiteindelijk als klassiek geschoold pianist de McGill University van Montréal te verlaten. Vervolgens dook hij kortstondig op in de alternatieve rockscene met de band Son en kreeg hij weinig voet aan de grond als komische rapper.
In 1999 vond Jason Beck zichzelf opnieuw uit. Hij verhuisde naar Berlijn en bedacht de artiestennaam Chilly Gonzales. In Europa sloeg Gonzales’ genre-overstijgende experimenteerdrift beter aan dan thuis. Met de single Let’s Groove Again had hij meteen een dancehit te pakken. Zijn carrière ontwikkelde zich als een snelgroeiende boom met vele takken. Producerend, songschrijvend en musicerend droeg hij – soms doorslaggevend – bij aan het succes van bands en artiesten als Feist, Drake, Jane Birkin, Peaches, Jarvis Cocker en vooral Daft Punk: voor zijn werk aan hun album Random Access Memories ontving hij in 2013 een Grammy Award. Daarnaast maakt Gonzales zijn eigen popalbums en schrijft hij serieuze composities zoals Chambers, in 2015 vastgelegd met het Hamburgse Kaiser Quartett, en in juni van dat jaar op de planken gebracht in Het Concertgebouw.
In 2004 verraste Chilly Gonzales met het album Solo Piano, waarvan de titel de lading geheel dekt. Dit onverwachte verkoopsucces kreeg vervolgen met Solo Piano II (2013) en III (2018). In zijn solostukken laat Gonzales humor toe maar sluit hij de deur voor pretentie. Zijn technisch kunnen is groot maar hij is wars van egostrelende (en dus ‘onoprechte’) virtuositeit. Al is de muziek van de trilogie toegankelijk, de pianist maakt zich er zeker niet gemakkelijk van af. Zoals een recensent in The Guardian opmerkte over Solo Piano III: ‘Zijn stijl is metrisch en precies, zijn vingertechniek delicaat.[…] Zijn composities zitten vol elegante dwaalsporen, zachtaardige dissonantie en grappige muzikale verwijzingen.[…] Gonzales blijft niet hangen of wroeten, he tells his story and gets the hell out.’
Guilty pleasures
Goed nieuws: er bestaan geen guilty pleasures. Geniet van Ingmar Bergmans filmklassiekers en zet dagelijks de wekker voor GTST. Word stil van Stockhausen en zwier mee met André Rieu. Over welk plezier zou een mens zich schuldig moeten voelen zolang er geen morele grenzen worden overschreden? Chilly Gonzales laat zich wat smaak betreft niets voorschrijven. Hij adoreert de engelenstem van Enya, een Ierse zangeres die zo populair is dat ze wel uncool móet zijn. In het boekje Enya: A Treatise on Unguilty Pleasures veegt Gonzales overtuigend en uiterst stijlvol de vloer aan met smaaksnobisme.
Aangenaam klassiek
Een zomerse tuin waar pianoklanken doorheen fladderen vanuit openstaande ramen: het is een bekend dagdroombeeld van loomheid, rust en romantiek. Pianomuziek die zo’n gevoel oproept doet een mens goed en er is dan ook een grote markt voor. Denk aan de nocturnes van Frédéric Chopin en John Field. Of aan Erik Satie – de onverwoestbare Gymnopédies en Gnossiennes. Recenter zorgen ook meditatief ingestelde componisten als Arvo Pärt en Valentin Silvestrov voor uitbreiding van dit repertoire. Een heuse sterrenstatus heeft de Italiaan Ludovico Einaudi bereikt met zijn spaarzame, volgens sommigen armzalige pianomelodieën. De pianotrilogie van Chilly Gonzales past in dit rijtje maar doorstaat ook nadere (en kritische) beluistering uitstekend.