Spiegeltje, spiegeltje
door Anna de Vey Mestdagh 25 nov. 2018 25 november 2018
Zoals de Wiener Philharmoniker hun traditionele Nieuwjaarsconcert hebben, zo heeft het Koninklijk Concertgebouworkest de Kerstmatinee. Een moment van bezinning.
Op Eerste Kerstdag spelen we ieder jaar een feestelijk concert dat in een aantal landen live wordt uitgezonden. Dit jaar wordt het De notenkraker van Tsjaikovski onder leiding van Semyon Bychkov.
Om een uur of twaalf, een ongebruikelijk tijdstip voor het orkest, komen we die Eerste Kerstdag Het Concertgebouw binnen. Een laatste camerarepetitie en daar zitten we dan op het met rode kerststerren versierde podium. De zinderende hitte van de lampen doet de eerste zweetdruppels langs de bepoederde neuzen glijden en dan kan het feest beginnen.
Op Eerste Kerstdag spelen we ieder jaar een feestelijk concert dat in een aantal landen live wordt uitgezonden. Dit jaar wordt het De notenkraker van Tsjaikovski onder leiding van Semyon Bychkov.
Om een uur of twaalf, een ongebruikelijk tijdstip voor het orkest, komen we die Eerste Kerstdag Het Concertgebouw binnen. Een laatste camerarepetitie en daar zitten we dan op het met rode kerststerren versierde podium. De zinderende hitte van de lampen doet de eerste zweetdruppels langs de bepoederde neuzen glijden en dan kan het feest beginnen.
Een prachtige traditie dus, die Kerstmatinee. Toch is er wel het een en ander veranderd in de loop van de jaren. Vaste prik was bijvoorbeeld jarenlang de Indische rijsttafel die tussen camerarepetitie en concert geserveerd werd in de Spiegelzaal voor alle medewerkers. Een moment van verbroedering tussen de mensen van de televisie, het orkest en de hele organisatie. Heel verschrikkelijk is het overigens niet dat men daarmee gestopt is: het was ook wel wat veel, twee keer op een dag uitgebreid eten.
Maar dan iets anders: de repertoirekeuze van de Kerstmatinee heeft vele gezichten gekend. Met Haitink speelden we ieder jaar een Mahler-symfonie, met Chailly werd het Puccini en Stravinsky. Jansons deed onder meer Beethoven en Bruckner, de jaren daarna speelden we de ene keer Bach, de andere keer Richard Strauss.
De Kerstmatinee is een soort apotheose, een hoogtepunt én een verlossing tegelijk van alle inspanningen die we in de loop van het jaar samen geleverd hebben. Een moment van bezinning ook, een moment waarop de muziek ons een spiegel voorhoudt. Welke muzikale keuzes hebben we gemaakt, hoe zijn we met elkaar omgegaan? Past daar Mahler bij of toch liever Tsjaikovski?
Dit jaar dus die laatste. Wat zien we in de spiegel die hij ons met zijn Notenkraker voorhoudt? Een kerstsprookje vol geluk en vol verdriet, maar vooral met een heel goed einde. Juist daar is na de afgelopen bewogen tijd wel behoefte aan. Het ligt voor de hand om vervolgens toch nog even te vragen: Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie speelt er het mooist van het hele land? Maar ja, zoiets dóe je gewoon niet.
Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het Koninklijk Concertgebouworkest.
Een prachtige traditie dus, die Kerstmatinee. Toch is er wel het een en ander veranderd in de loop van de jaren. Vaste prik was bijvoorbeeld jarenlang de Indische rijsttafel die tussen camerarepetitie en concert geserveerd werd in de Spiegelzaal voor alle medewerkers. Een moment van verbroedering tussen de mensen van de televisie, het orkest en de hele organisatie. Heel verschrikkelijk is het overigens niet dat men daarmee gestopt is: het was ook wel wat veel, twee keer op een dag uitgebreid eten.
Maar dan iets anders: de repertoirekeuze van de Kerstmatinee heeft vele gezichten gekend. Met Haitink speelden we ieder jaar een Mahler-symfonie, met Chailly werd het Puccini en Stravinsky. Jansons deed onder meer Beethoven en Bruckner, de jaren daarna speelden we de ene keer Bach, de andere keer Richard Strauss.
De Kerstmatinee is een soort apotheose, een hoogtepunt én een verlossing tegelijk van alle inspanningen die we in de loop van het jaar samen geleverd hebben. Een moment van bezinning ook, een moment waarop de muziek ons een spiegel voorhoudt. Welke muzikale keuzes hebben we gemaakt, hoe zijn we met elkaar omgegaan? Past daar Mahler bij of toch liever Tsjaikovski?
Dit jaar dus die laatste. Wat zien we in de spiegel die hij ons met zijn Notenkraker voorhoudt? Een kerstsprookje vol geluk en vol verdriet, maar vooral met een heel goed einde. Juist daar is na de afgelopen bewogen tijd wel behoefte aan. Het ligt voor de hand om vervolgens toch nog even te vragen: Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie speelt er het mooist van het hele land? Maar ja, zoiets dóe je gewoon niet.
Anna de Vey Mestdagh is tweede violiste in het Koninklijk Concertgebouworkest.