Vakantiebaan

Er schijnt een tijd geweest te zijn dat alles wat een beetje cultureel was in de zomer stil lag. Ergens in juni werden de theater- en concertzalen dichtgetimmerd, om pas weer na de Uitmarkt open te gaan. In de tussentijd was het behelpen.

Hoe anders verloopt dat nu. Met als aanstichters de Boulevard of Broken Dreams en de Parade wilde elke zichzelf respecterende stad óók een zomerfestival. Of twee, of drie, of elk weekend. Waar het eerst vooral ging om ludiek theater en try-outs voor het volgende seizoen zijn het nu volwassen programmeringen uit alle genres.

Ook klassieke musici hoeven tegenwoordig in de zomer niet meer de WW in. In heel Nederland komen strijkkwartetten en aria’s moeiteloos samen met verrijdbare biertaps. Op onverwachte locaties. Zo vindt Zeeland Klassiek onder meer plaats in het Watersnoodmuseum Ouwerkerk, het stadhuis van Goes en Badpaviljoen Domburg. Neem je zwemspullen mee kortom, en boek er een paar overnachtingen bij, want een passe-partout voert je door de hele provincie.

Als optredend schrijver sta ik wat dubbel tegenover die trend. Iets te vaak heb ik mogen voordragen in een middeleeuws vestingwerk of decadent herenhuis waar niemand op een lang uur gesproken woord zat te wachten. Ze wilden liever het gebouw, dat normaal dicht was, goed bekijken. Ik kon ze geen ongelijk geven. Dat boek kun je thuis nog eens rustig nalezen, maar die Tsjechische ambassade of eeuwenoude sjoel zie je nooit meer.

De klassieke festivals van nu spelen daar slim op in. Of ze nou op 25 hectare natuurgebied plaatsvinden (Wonderfeel), het erf van een boerderij (Festival Klassieke Muziek Elburg) of een weelderige buitenplaats (Klaterklanken), de totaalbeleving wordt benadrukt. De concerten zijn (ik citeer) overzichtelijk kort en bij voorbaat al ongedwongen, ik citeer: chill. Je kunt er bij wandelen, vogelspotten, de kinderen vermaken zich op een eigen veldje en er is friet.

Tja, wat wil je nog meer? Ik beleef tegenwoordig in de zomer meer cultuur dan in de rest van het jaar bij elkaar. Daarna is het tijd voor vakantie.

Wie is Vrouwkje Tuinman?
Vrouwkje Tuinman publiceerde zes dichtbundels en vier romans. Als journalist werkt ze voor onder meer Trouw. In september 2019 verscheen haar bundel Lijfrente, waarvoor ze De Grote Poëzieprijs 2020 won. Ze werkt aan een nieuwe roman en schrijft geregeld voor theater- en ­familievoorstellingen.