Toch maar naar de opera

Naar de opera gaan is best vaak genieten van een avondje uit over de rug van anderen die er niets meer over te zeggen hebben. Was Mary Stuart niet onthoofd, dan had Donizetti geen Maria Stuarda geschreven. Had Henry VIII niet zoveel echtgenotes versleten, dan had Saint-Saëns geen noot aan hem gewijd. Zonder tot slaaf gemaakten geen Nabucco, geen Guilio Cesare, geen Aida. Zonder tijdens de Franse Revolutie omgebrachte nonnen geen ­Dialogues des Carmélites. Nu ik zo terug lees: zonder onthoofdingen nauwelijks opera’s.

Maar: die stukken zijn natuurlijk wel ernstig en gedragen. Zo ook op het klassieke concertpodium. Natuurlijk was het beter als Messiaen zijn Quatuor pour la fin du Temps niet had hoeven schrijven, want geen Tweede Wereldoorlog. Maar nu het er toch is….

Ik kwam hierover te denken omdat een vriendin me haar bezoek aan Soldaat van Oranje uit de doeken deed. Voor mij is het heel makkelijk om het genre musical af te serveren, want ik heb er nog nooit een gezien. Zij had tickets cadeau gekregen. Ze was liever naar The Lion King gegaan maar ja, de kinderen wilden naar Soldaat. ‘Ik kwam er tijdens de eerste tien minuten achter dat ik de combinatie van Tweede Wereldoorlog-ellende en entertainment nogal ongelukkig vind’, schreef ze. Dan is 3,5 uur – Soldaat spant Wagner naar de kroon – best lang. ‘Tijd genoeg om over mijn leven na te denken.’ Ook dat was niet zo onderhoudend.

Waar lag het probleem? vroeg ik. Luchtig of zelfs komisch bedoelde dialogen? Efteling-decorstukken? Het showballet? Al die zaken, zei ze. ‘Maar vooral die Tweede Wereldoorlog, waar niet meer dan een rammelend verhaal uit was gehaald.’ Au.

Volgende keer toch maar naar Aida. Niet de musicalversie, daar wordt weliswaar iedereen levend begraven, maar loopt het toch goed af. Liever die van Verdi. Of, nog beter: Elektra! Die had het ook niet altijd makkelijk, maar dat hóór je tenminste.