Wat te doen aan wachtmuziek?

Bestaat er een democratischer verschijnsel dan het telefonisch in de wacht staan?

Je hebt iets uit het keuzemenu gekozen en nu wordt er gezocht naar een medewerker. Als die er eenmaal is, blijkt het net niet de goede, en wordt er weer gezocht. Er komt ruggespraak. Er wordt doorverbonden.

Al die tijd hoor je een van elke schwung ontdane samba, of iets dat als lounge bedoeld is, alleen worden niet de bijbehorende verdovende middelen geleverd. De muziek sterft op een gegeven moment weg, dan volgt een opvallende las in de band, en begint het deuntje weer opnieuw.
Ik snap wel waar dit fenomeen vandaan komt: de muziek moet gratis zijn. Als bedrijven iets draaien waar rechten op zitten, kost de wachttijd ook henzelf rechten, en moeten ze gaan rekenen of er misschien meer telefonisten nodig zijn. Dat doen ze niet. Dus zitten we met wachtmuziek die doorgaans na één minuut al de eindeloosheid van een uur uitstraalt.

Is daar niet iets mee te doen? Zouden er niet talloze jonge musici zijn met zucht naar een groot publiek? Die daar best die 0,000001 cent royalties per uur voor willen laten schieten?

Bach is meer dan zeventig jaar dood en dus gratis. ­Hildegard von Bingen ook. Op Stravinsky moeten we nog even wachten, maar ­Puccini staat al klaar. Wanneer heb ik nog eens de tijd genomen om een flink stuk La fanciulla del West te beluisteren? Bartók! Doe mij welk van zijn strijkkwartetten dan ook (tegen lokaal tarief) en het kan me niet lang genoeg duren!

En als je dan toch aan de beurt komt, het verwarmingsonderhoud is afgesproken, het abonnement beëindigd, de polis veranderd, en ze willen weten of je verder nog vragen hebt, dan graag de optie dat ik het stuk even af mag luisteren.