Wat klinkt er in de huiskamer van amateurcellist Eric van der Want?

Hoe zit je er op dit moment bij?

‘Tamelijk relaxed. En ook in afwachting van. Wanneer kunnen we weer naar echte concerten? Wanneer kunnen we weer spelen met strijkkwartet Louis Swing en Biggles Bigband Amsterdam? Muziek is altijd belangrijk. En ik merk dat ik nu veel bewuster luister en kijk naar alles wat met kunst te maken heeft. Zoals Podium Witteman of documentaires als die over jonge dansers met werk van Hans van Manen.’

Waar luister je nu graag naar?

‘Eigenlijk ben ik een alleseter. Als er maar overtuiging en stijl in zit. Vooral veel kamermuziek. En dan ook nog piano. Klassiek en jazz. De complete verzameling lp’s van Alfred Brendel met sonates van Beethoven is grijsgedraaid. Of pianist Dinu Lipatti, veel te jong overleden, met een dartelende Chopin opgenomen in 1950. Ontroerend mooi. Ik laat me graag onderdompelen in muziek. Bijvoorbeeld met het ‘Gran sestetto originale’ van Glinka, prachtig vertolkt door de vier strijkers van het Moskou Quartet met piano en contrabas. Heerlijk!’

Kijk je ook naar tv-uitzendingen of streams?

‘In oktober volgde ik de uitzendingen van de Cello Biënnale Amsterdam. Even dat festivalgevoel. Maar vaker duik ik terug in de tijd via YouTube. Ook wel eens als er weer een grootheid in de muziek overleden is, zoals Chick Corea of Louis van Dijk. Maar ook Ella Fitzgerald, Nina Simone.’

Wat mis je het meest nu er geen live-concerten zijn?

‘Gelukkig maak ik als amateurcellist zelf muziek. Dat compenseert een heel klein beetje. Ik mis het repeteren en de optredens met de twee bands waarin ik speel. Als concertbezoeker mis ik die verwachtingsvolle sfeer in de zaal vol geroezemoes. Ik mis het persoonlijke muzikale verhaal, de concentratie en energie, de verstilde ruimte waarin musici en publiek samen zijn. Ik mis het applaus, de ontspanning bij de musici, de ontmoeting na afloop. Ik mis de weldadigheid van een live-concert.’

Welke muziek moet iedereen volgens jou horen?

‘Met mijn vader aan de vleugel speelde ik de Fantasiestücke van Robert Schumann. Met al onze technische beperkingen speelden we louter en alleen voor onszelf. Dat deden we met ‘Sturm und Drang’. En we waren altijd jongensachtig blij als het dan weer lukte, als de vonk oversloeg en we elkaar in de muziek vonden met dat prachtige lied zonder woorden.’