Componist Sally Beamish: ‘De ‘pomodoro-techniek’ is een enorme concentratie-booster’

‘Van huis uit ben ik altviolist, tot ik in 1990 naar Schotland verhuisde was ik erg druk met optredens. Datzelfde jaar werd mijn instrument gestolen. Was het een teken? Vanaf dat moment besloot ik me te richten op componeren.

Toen mijn kinderen nog klein waren, ging ik heel gedisciplineerd te werk. Ik huurde vier uur per dag een oppas in en in die periode moest het gebeuren. Dat werkte heel goed. Later, toen ze op school waren en ik alle tijd van de wereld had, kreeg ik vaak niets op papier, alle structuur ontbrak. De ‘pomodoro-techniek’ van Francesco Cirillo bracht uitkomst. Hij ontdekte dat als je iedere 25 minuten een wekker zet, in zijn geval een kookwekker in de vorm van een tomaat, en vervolgens 5 minuten pauze houdt, je veel geconcentreerder werkt. Ik doe het nu zelf ook en iedere sessie stel ik mijzelf een doel. Het is echt een enorme concentratie-booster!

Mijn studeerkamer is rommelig en gezellig: veel boeken en aan de muur posters van projecten waar ik trots op ben, zoals van het ballet The Tempest, waar ik de muziek voor schreef.

In 2018 keerde ik met mijn man, de schrijver Peter Thomson, terug naar Engeland, waar we wonen in Brighton. Tijdens de lockdown zijn we samen met een bevriende gitarist de York Road Band begonnen waarmee we mini-optredens gaven bij ons op de stoep. Peter zingt en speelt soms bas en ik heb de altviool weer opgepakt. We spelen zonder bladmuziek, van Elvis tot blues, daardoor maak je echt contact met de mensen.

Die bluesakkoordschema’s en uitgeschreven improvisaties gebruik ik ook in ­Distans, mijn dubbelconcert voor Janine Jansen en Martin Fröst. Zij zijn beiden zeer beweeglijk en uitzonderlijk muzikaal. Bij de première in Zweden zat ik vanwege de coronapandemie alleen in de zaal, heel feestelijk was het niet. Ik kan dan ook niet wachten om straks in Het Concertgebouw tussen het publiek te zitten.’