Echo’s, bouwvakkers en een klopgeest

Vorige maand bekende ik dat het niet meevalt om Alles Zelf te Willen Doen, als je voor het eerst een podcast maakt. Het komt goed, echt, het resultaat is binnenkort te horen via deze website. Na meerdere mislukte opnamepogingen nam ik het aanbod aan van een ruimte bij het Concertgebouworkest. Deze was volgens ingewijden zó geluidsdicht, dat zelfs tientallen buiten protesterende trekkers binnen niet op te merken zijn.

Althans, als er een batterij musici doorheen speelt. Maar ik ben geen batterij musici. Aan de grafiekjes op mijn scherm zag ik hoe kwalitatief hoogstaand alles erop kwam. Mijn stem. De echo van mijn stem tegen alle achtereenvolgende wanden. Het gesproei van de luchtbevochtigingsmachine. De echo daarvan.

Na een uur durfde ik om hulp te vragen en deed iemand de elektronische gordijnen én de kranen voor me dicht. Dat hielp. Toen slingerden in de ruimte naast mij een stel bouwvakkers hun schuur­machines aan.

Mijn keel kneep dicht. De schuur­machines kwamen beter op de band dan mijn verhaal. Bovendien ging geregeld de deur open, en hoorde ik mensen praten. Mijn grafiekjes ook trouwens. Ik ging steeds sneller spreken om het af te krijgen.

Heb ik al verteld dat mijn podcast op het snijvlak van muziek en paranormale verschijnselen ligt? Eerlijk gezegd begon ik het persoonlijk op te vatten. Misschien was het niet de bedoeling dat ik het werk van de componiste in kwestie uitploos. Misschien wilde ze rust, waar ze nu ook was.

Toen mijn stem een week later terug was, waagde ik nog één poging. Ik kan niet zeggen waar, want het is bij de concurrerende grootste klassieke concertzaal. Zes afleveringen kwamen er moeiteloos op. Bij de eerste en de laatste moest alles vijf keer over omdat zich ergens boven mij een klopgeest meldde. Of misschien was het toch een bouwvakker met een hamer.

Het komt goed.