Stilte... opname!

Als kind nam ik als cadeautje wel eens cassettebandjes op. Dan zette ik elpees van mijn moeder aan en ging met de bandrecorder voor de speakers zitten. Je hoorde dan ­Vivaldi, maar ook ons vogeltje. En de bus die langsreed. En de bel die ging.

Die methode van geluid vastleggen blijkt anno 2023 helemaal achterhaald te zijn. Dat weet ik omdat ik al enige tijd aan een podcastserie werk. Een van mijn langzaamste projecten ooit. Dat kwam niet alleen door de pandemie, maar bijvoorbeeld ook doordat ik Alles Zelf Wil Doen.

In die serie, binnenkort hier op de Preludium-site te vinden, kan ik me uitleven qua rottige geluidsbronnen. Hij gaat over een componiste die haar hoogtijdagen een halve eeuw terug beleefde (eerder bezocht ik al haar graf in Groot-Brittannië). Dus bedien ik me van bestaande registraties van concerten, vaak illegaal gemaakt, zo te horen vanuit een jaszak. Van op Betamax of VHS van de televisie opgenomen interviews, die op YouTube extra kwaliteitsverlies hebben geleden.

Onder mijn eigen opnames mag ik onder meer een elektronisch or­gel rekenen dat wordt begeleid door een rokend en knetterend stopcontact. En een gesprek met de zoon van de componiste, die ondertussen ook zijn afwasmachine heeft aanstaan. Zelf Doen dus, met extreem pittoresk resultaat.

Toen was het tijd voor het opnemen van de verbindende teksten. Die moeten een beetje neutraal zijn, tipte Preludium. Geen bussen en deurbellen. In november deed ik een eerste poging. Helaas waren ze twee huizen verder aan het verbouwen. In december knalde er vuurwerk, inderdaad de hele maand. In januari braken de overburen hun muren uit. In februari begonnen de vogels in mijn tuin aan een luide orgie.

In maart gaf ik me gewonnen en nam een helpende hand aan. Maar of dat nu zo’n succes was?